Met de serie Dahmer over de Amerikaanse seriemoordenaar Jeffrey Dahmer heeft Netflix een nieuw kijkcijferkanon. De kritiek op het gebruik van een waargebeurd verhaal voor een geromantiseerde versie is begrijpelijk. Oproepen om te stoppen met de serie gaat echter te ver, vindt Gerlof Leistra.
Abonnee worden?Dagelijks op de hoogte blijven van de laatste actualiteiten, achtergronden en commentaren van onze redactie? Bekijk ons aanbod en krijg onbeperkt toegang tot alle digitale artikelen en edities van EW.
Bekijk de mogelijkheden voor een (digitaal) abonnement hier
De beelden in Dahmer – Monster: The Jeffrey Dahmer Story zijn ronduit schokkend. Tot in detail krijgt de kijker te zien hoe de blanke Jeffrey Dahmer in de jaren tachtig en negentig zijn overwegend zwarte mannelijke slachtoffers in de nachtclub of op straat oppikt, drogeert, misbruikt en uiteindelijk doodsteekt of wurgt. Van sommige slachtoffers eet hij het hart of de lever op.
Hoe confronterend ook, die beelden zijn ontleend aan de werkelijkheid. Lastiger is dat de makers de
verhalen van slachtoffers en hun nabestaanden naspelen en aanvullen met verzonnen details. De serie is wat ze noemen faction, een mengvorm van waarheid en fictie.
Laden…
Word abonnee en lees direct verder
Al vanaf €15 per maand leest u onbeperkt alle edities en artikelen van EW. Bekijk onze abonnementen.
Bent u al abonnee en hebt u al een account? log dan hier in
Verder lezen?
U bent momenteel niet ingelogd of u hebt geen geldig abonnement.
Wilt u onbeperkt alle artikelen en edities van EW blijven lezen?
Er ging iets fout