Superjacht met stikstoffilter: ook rijksten moeten verduurzamen

11 juli 2022Leestijd: 3 minuten
Jacht van 106,5 meter lang vaart aan de Cote d'Azur. Foto: Imago Stock & People GmbH

De complexe milieuproblematiek wordt dikwijls gereduceerd tot het beperken van de uitstoot van bepaalde gassen. En ook de superrijken van de wereld ontkomen niet aan de trend, constateert Constanteyn Roelofs.

Wekelijks verkent historicus Constanteyn Roelofs (1989) de tragikomische tegenstrijdigheden in economie en maatschappij.

Door een kronkelig zijpad van wat je met een beetje fantasie een carrière kan noemen, schrijf ik tegenwoordig veel over (super)jachten. Dat is nogal wat voor iemand wiens ervaring met bootjes tot voor kort niet verder reikte dan een paar miserabele maanden op de boeg van de lichte acht van de K.S.R.V. Njord, maar goed, here we are, als freelance- journalist weet je nooit wat de dag brengt. Het is nogal een wonderlijk wereldje en het is ergens wel bijzonder dat er een soort mondiale kaste van superrijken is die het zich kan veroorloven om schepen te bouwen van meer dan 100 meter – maar u moet zeker niet denken dat men zich het lot van de gewone man en de beslommeringen in het nieuws niet aantrekt!

Laatst had de firma Lürssen uit Hamburg namelijk weer zo’n bakbeest van 160 meter lang gebouwd voor een prins uit een oliestaatje en geheel in de geest van de tijd opende het ronkende persbericht over de Blue met het feit dat dit een wel heel erg milieuvriendelijk jacht is. Het is niet alleen hybride, zo deelde de afdeling communicatie mede, maar door de toepassing van speciale filters op de schoorsteen is de stikstofuitstoot miniem! De stikstofproblematiek raakt ons allemaal.

CO2 lijkt uit de mode te raken ten faveure van stikstof

Het lijkt ergens wel of koolstofdioxide na jaren in de spotlights van de milieubeweging en de marketingafdelingen die daar op inspelen een beetje uit de mode raakt, ten faveure van stikstof. Het CO2-verhaal raakt immers een beetje sleets en het schiet maar niet op met het terugdringen van de uitstoot, dus misschien moeten we ons maar druk maken over een ander gas.

Lees ook deze blog van Constanteyn Roelofs terug: Waar is Europa in de stikstofcrisis?

Activisme en paniek ontkomen ook niet aan de wetten van de mode, zou je denken, maar misschien heeft die obsessie met het reduceren van milieuproblemen tot het beperken van de uitstoot van bepaalde gassen wel degelijk positieve precedenten. Zo is er succesvol campagne gevoerd om de uitstoot van CFK’s (chloorfluorkoolwaterstoffen) uit te bannen uit angst voor het groeiende gat in de ozonlaag en hebben we de zure regen ook flink teruggedrongen.

Angst voor gassen heeft psychologische component

Ook heeft het misschien een psychologische component, die angst voor gassen. Gas is namelijk maar nevelig spul en de angst voor het inademen van kwalijke dampen – de oude Grieken dachten al dat het miasma ziektes veroorzaakte en de Romeinen noemden malaria malaria, omdat ze dachten dat het van de slechte lucht kwam. Geen wonder dus dat we de complexe milieuproblematiek graag reduceren tot het bestrijden van het gas van het moment.

De sjeik die ergens op een van de zeven dekken van zijn met jetski’s, beach club en sauna uitgeruste superjacht ronddwaalt, zal het waarschijnlijk allemaal worst wezen welk uitstootgas er op dit moment de gebeten hond is. Zolang de wereld nog hopeloos verslaafd is aan het zwarte goud uit zijn reserves, is het fijn superjachten kopen, zij het dat die ook niet ontkomen aan de vergroening en verduurzaming.