China heeft sinds 1979 niet meer gevochten en de oorlog in Oekraïne heeft Chinese leiders nerveus gemaakt over de eigen paraatheid. Toch kan er geen twijfel over bestaan dat Peking zijn militaire macht blijft vergroten om Taiwan in te palmen, schrijft Jonathan Holslag.
Jonathan Holslag (1981) schrijft elke woensdag een blog over internationale ontwikkelingen voor ewmagazine.nl. Hij is als politicoloog verbonden aan de Vrije Universiteit Brussel. Holslag schreef verschillende boeken, in het bijzonder over Azië en de opkomst van China en wat dit betekent voor Europa.
Een invasie van een eiland, 100 kilometer verwijderd van het vasteland, is erg hachelijk. De oorlog in Oekraïne leert ook dat eender welke aanval tegen een land dat bereid is te vechten, een enorme prijs eist. Toch kan er geen twijfel over bestaan dat China zijn militaire macht blijft vergroten om Taiwan in te palmen. Taiwan is even begeerd in Peking als Oekraïne in Moskou. Vorige week liep in China een nieuw vliegdekschip van stapel. Het draagt de naam ‘Fujian’, de provincie tegenover Taiwan.
De Chinese overheid heeft de voorbije maanden nauwgezet naar de oorlog in Oekraïne gekeken. De belangrijkste les is wellicht dat als het land ooit een invasie lanceert, het niet moet rekenen op veel bijval uit de rest van de wereld. Landen hebben geen vrienden, opperde professor Jin Canrong, en zelfs partners zijn vaak niet te vertrouwen. Jin verwees daarmee naar het feit dat Rusland in de weken voor de invasie in Oekraïne onvoldoende details over zijn plannen met China deelde. China wil Rusland weliswaar niet laten vallen, maar weigert voorlopig om betekenisvolle militaire hulp te leveren.
China al een tijdje bezig met uitbreiden van zijn kernwapenarsenaal
China wordt ook opnieuw bewust gemaakt van het belang van kernwapens. In onze contreien wil een deel van de publieke opinie zo snel mogelijk af van die tuigen. Elders in de wereld echter wint nucleaire afschrikking opnieuw aan belang. De Russische kernwapens zijn een van de belangrijkste redenen dat het Westen zich niet rechtstreeks bemoeit in Oekraïne. Of zoals een Chinese krant het beschreef: ‘Er bestaat geen doeltreffender schild dan nucleaire afschrikking.’ China is al een tijdje bezig met het uitbreiden van zijn kernwapenarsenaal en die inspanning zal dus alleen maar toenemen.
Meer over een mogelijke invasie van Taiwan: China valt aan in flits of slow motion
Daarnaast toont Oekraïne de waarde van grootschalige artilleriecampagnes. Zhnao Xiju schreef in dat opzicht over intimidatieoorlogvoering. Grootschalige artillerieaanvallen ‘verzwakken niet alleen de militaire macht van de vijand; ze vernietigen na een tijd ook de moraal van de vijand en de wil om verder te vechten.’ China veronderstelt dus dat een oorlog in Taiwan lang zal duren en dat het de Taiwanezen moet murw bombarderen. China beschikt reeds over grote aantallen raketten. Het zet nu vooral in op het vermogen om snel meer raketten te fabriceren en onafhankelijk te worden van Amerikaanse onderdelen.
In principe is ook elk Chinees burgerschip een oorlogsschip
Voor een invasie is logistiek vaak dé uitdaging. Anders dan het slagveld in Oost-Europa lopen er geen spoorweglijnen tot aan de Taiwanese grens. Troepen en hun materieel zullen vooral dus per schip worden vervoerd. China beschikt over een groeiende vloot militaire landingsschepen, maar in principe is ook elk burgerschip een oorlogsschip. Rederijen als Cosco Shipping, die ook in onze havens aanmeren, worden verplicht om schepen te bouwen met het oog op militair gebruik en oefenen met het Chinese leger. De Chinese Communistische Partij heeft op die manier nu al de grootste transportvloot ter wereld en is in staat om snel duizenden tanks in Taiwan af te leveren nadat het leger bruggenhoofden heeft gevestigd.
China heeft Taiwan op de radar, maar sein is nog rood, schreef Robbert de Witt in maart
De belangrijkste voorwaarde daartoe is de controle over de Straat van Taiwan en de laatste maanden heeft Peking vaker benadrukt dat die zeestraat eigendom is van China en dat Amerikaanse oorlogsschepen niet het recht hebben om er te varen. Verder wil China bouwen aan economische veerkracht. Het hoopt minder afhankelijk te worden van handel met het Westen om sancties beter te doorstaan.
Een laatste streefdoel is het opdoen van gevechtservaring. China heeft sinds 1979 niet meer gevochten en de oorlog in Oekraïne heeft Chinese leiders nerveus gemaakt over de eigen paraatheid. Dat verklaart wellicht waarom Xi Jinping onlangs een tekst goedkeurde die het pad effent voor gevechtsoperaties in het buitenland. Oorlog blijft nog steeds de beste voorbereiding op oorlog.