Nederland mag juist trots zijn op de opvang van Oekraïense vluchtelingen

Vluchten voor leed is het allereerste mensenrecht, schrijft Zihni Özdil. Hij heeft schoon genoeg van het gekissebis van linkse en rechtse opiniemakers daarover. Hij ziet hoe de rest van Nederland zich onvermoeibaar inzet voor het regelen van opvang en onderwijs voor hen die vluchten voor leed in Oekraïne.

We waren nog maar met een handjevol. De homo sapiens was 70.000 jaar geleden bijna uitgestorven. Volgens sommige studies waren er zelfs nog maar een stuk of veertig kweekparen.

Ze besloten te vluchten uit ons thuis, Oost-Afrika.

Van dat kleine groepje mensen stamt vrijwel iedereen op de wereld af.

Ook u en ik.

Vluchten voor leed is, zou je kunnen zeggen, het allereerste mensenrecht. Na de vlucht volgt normaal gesproken een veilige hechting in het nieuwe thuis. Zonder veilige hechting is er geen worteling. En zonder worteling is geen enkel mens compleet. Iets waarover ik vanuit mijn eigen familiegeschiedenis kan meepraten.

Syrische vluchtelingen

Door de agressie van de Russische president Vladimir Poetin hebben inmiddels meer dan tien miljoen Oekraïners, een kwart van de bevolking, hun huis moeten ontvluchten. Van hen zochten meer dan vier miljoen een veilig onderkomen in het buitenland.

Er zijn op dit moment ruim 10.000 Oekraïense vluchtelingen in Nederland. Dat aantal zal stijgen. Het kabinet houdt er rekening mee dat daar uiteindelijk 15.000 tot 25.000 leerplichtige kinderen tussen zullen zitten.

Met schaamte heb ik de afgelopen maand aanschouwd hoe linkse Nederlandse commentatoren deden alsof Oekraïense vluchtelingen vanwege hun huidskleur een betere behandeling krijgen dan Syrische vluchtelingen.

Philip van Tijn heeft dat racismeverwijt vakkundig ontleed in EW.