De linkse schurkenstaat Cuba heeft van Nederland niets te vrezen

Het communistische bewind op Cuba ligt onder vuur van de eigen bevolking. Maar van solidariteit met de vrijheidslievende Cubanen is in Nederland niets te merken, schrijft Roelof Bouwman. Voor linkse dictaturen, hoe bloedig ook, knijpen we graag een oogje toe.

Als het gaat om mensenrechtenschendingen over de grens, is er met Nederland al heel lang iets raars aan de hand.

Protesten tegen Franco, Zuid-Afrika, Pinochet, Videla en Israël

Soms reageren we furieus, betuigen we meteen onze solidariteit met de slachtoffers en wordt er massaal gedemonstreerd. Dat gebeurde bijvoorbeeld toen generalísimo Francisco Franco nog aan de macht was in Spanje, of ten tijde van de apartheid in Zuid-Afrika.

Ook het kolonelsregime in Griekenland (1967-1974) kon in Nederland geen goed doen, net als de militaire junta’s van Augusto Pinochet in Chili (1973-1990) en van Jorge Videla in Argentinië (1976-1981). De laatste jaren is vooral Israël het doelwit van protesten.

Nooit demonstraties tegen Mao, Pol Pot en de DDR

Maar de medaille heeft ook een andere kant. Zo is in Nederland nooit ook maar één demonstratie gehouden tegen het van 1949 tot 1976 durende gruwelbewind van de Chinese tiran Mao Zedong. Terwijl die met 70 miljoen doden toch echt de grootste massamoordenaar uit de geschiedenis van de mensheid is.

Ook tegen de ‘Killing Fields’ van Pol Pot, die tussen 1975 en 1979 genocide pleegde op circa twee miljoen Cambodjanen, ging in ons land niemand de straat op.

Hetzelfde gold voor de dictatuur in het oostelijk deel van ons buurland Duitsland: nul demonstraties, zelfs niet toen DDR-despoot Erich Honecker in 1987 op staatsbezoek kwam en samen met PvdA-burgemeester Ed van Thijn een feestelijke rondvaart maakte door de Amsterdamse grachten.