Stop de wapenwedloop in het Tourpeloton

Wielrennen is niet voor watjes en de Tour de France al helemaal niet. Maar er zijn grenzen aan de risico’s die jonge atleten mogen nemen, schrijft Eric Vrijsen. Het is aan de organisatie en de parcoursbouwers om de renners – vaak pas 19 of 20 jaar – tegen zichzelf en de eigen adrenaline in bescherming te nemen.

Vooral de eerste dagen in de Tour zijn hectisch en nerveus. Er staan grote commerciële belangen op het spel en die vertalen zich in een ongekende prestatiedrang. Dat is mooi, want dat is sport. Maar bij het uitstippelen van de route moet daarmee rekening worden gehouden. Het is onverantwoord om een peloton van 180 renners door een heuvelachtig landschap over kronkelende, smalle, glibberige weggetjes te sturen.

Zeker, het gaat om goedbetaalde profs, die bewust risico’s nemen. Stuurvaardigheid hoort bij hun vak. Wie valt, moet niet mekkeren, want wielrennen is ook de kunst om op je fiets te blijven zitten. Maar het wielrennen is ook een spektakelsport en bij organisatoren speelt dat mee. In de Ronde van Polen kwam vorig jaar in het gedrang van een etappesprint Fabio Jakobsen ten val. Rivaal Dylan Groenewegen had hem niet klem mogen rijden, maar de eerste fout was toch die van de organisatie. In de zucht om ‘de snelste sprint van het jaar’ te bekokstoven, was de finishstreep in een afdaling getrokken.

Een gokelement werd toegevoegd

De finish van de derde Touretappe in het Bretonse stadje Pontivy lag ook in een straat die naar beneden helde. Topsnelheden verzekerd. Vlak voor de eindstreep lag er nog een bocht in de weg, waardoor de coureurs het spandoek niet zagen en er een zeker gokelement werd toegevoegd.