Partijdige journalisten zijn geen journalisten

Het blijkt voor sommige journalisten moeilijk om verslaggeving en politiek activisme uit elkaar te houden, constateert Roelof Bouwman. De befaamde Koos Koster, vermoord in El Salvador, was daarvan een duidelijk voorbeeld.

Het gebeurde op 17 maart 1982 in El Salvador, waar op dat moment een burgeroorlog woedde. Vier medewerkers van Kenmerk, de actualiteitenrubriek van de Interkerkelijke Omroep Nederland (IKON), liepen in een hinderlaag en werden doodgeschoten door militairen van het Salvadoraanse leger.

Grote verontwaardiging over dood Koster, Kuiper, Willemsen, Ter Laag

Hun namen stonden dagenlang op de voorpagina’s van alle kranten: Koos Koster, Jan Kuiper, Joop Willemsen en Hans ter Laag. De verontwaardiging was groot. In Amsterdam verzamelden demonstranten zich bij het Amerikaanse consulaat aan het Museumplein, dat werd bekogeld met verf en stenen.

In de Verenigde Staten, zo meenden veel vrienden en sympathisanten van het viertal, huisden de ware schuldigen aan de moord. De regering van president Ronald Reagan steunde immers de regering en het leger van El Salvador in hun strijd tegen de marxistische guerrillabeweging FMLN. Die werd op haar beurt gesteund door de Sovjet-Unie en Cuba.

Onlangs haalde de kwestie opnieuw de kranten. Het Salvadoraanse Openbaar Ministerie bleek te hebben besloten alsnog een rechtszaak te beginnen naar aanleiding van de dood van Koster, Kuiper, Willemsen en Ter Laag. De afschaffing van een omstreden amnestiewet in 2016, waardoor betrokken militairen niet langer onschendbaar zijn, maakt vervolging toch mogelijk.

Opvallend in de berichtgeving was, net als 39 jaar geleden, het gemak waarmee de vier doodgeschoten IKON-medewerkers door veel media worden getypeerd als ‘journalisten’.

Het is tijd om daarmee eens te stoppen. In elk geval voor Koos Koster, de aanvoerder van het team, gold dat hij heel andere prioriteiten had.