Met hoeveel mensen willen we hier straks wonen?

Ongekende prijzen op de huizenmarkt en ongekende wachtlijsten voor een socialehuurwoning. Woningnood is terug als zorgenkind en verkiezingsthema. Politici claimen het huizentekort in de komende jaren op te lossen. Opmerkelijk is dat dezelfde ‘beroepsgroep’ die de afgelopen jaren de disbalans tussen vraag en aanbod liet ontstaan nauwelijks debatteert over de bevolkingsgroei. Dat wekt weinig vertrouwen in het oplossend vermogen van de politici in de komende jaren, schrijft Jan Latten. 

Als we de huizenmarktdeskundigen geloven, is er in de afgelopen jaren een tekort ontstaan van meer dan 300.000 woningen. Ongetwijfeld heeft een steeds turbulentere levensloop van de bevolking de vraag aangejaagd. Single starters, exen die na hun scheiding een huis zoeken, een groeiend aantal oudere alleenstaanden en co-ouders die ineens twee huizen nodig hebben, droegen hun steentje bij.

Daarnaast hebben beleidsmakers de vraag naar een woning sterk doen toenemen: door ouderen langer zelfstandig te laten wonen, cliënten van de geestelijke gezondheidszorg (GGZ) zelfstandig te laten wonen en door seizoenarbeiders uit Oost-Europa aan te sporen zich in te schrijven als woningzoekende. Daarbovenop zocht een onverwachte stroom asielzoekers een plek in de socialehuursector. Het gevolg is een onmogelijke combinatie van een sterk opgestuwde vraag naar socialehuurwoningen en een magere groei van 12.000 corporatiewoningen sinds 2016.

Ten slotte stimuleerde een gunstige conjunctuur de toestroom van kenniswerkers, die zich eveneens op de huizenmarkt begaven. Al met al kwamen er in 2016 tot en met 2020 422.000 inwoners uit het buitenland bij. Dat is 85 procent van de totale bevolkingsgroei. Uitgaande van een gemiddelde woningbezetting van twee personen kan immigratie in vijf jaar de vraag naar een woning met circa 200.000 hebben opgehoogd, boven op een ‘intrinsieke’ vraag vanuit het binnenland.