De kosten van immigratie mogen geen verkiezingsthema zijn

Uit het recent verschenen rapport Grenzeloze verzorgingsstaat zou blijken dat de kosten van immigratie voor Nederland de afgelopen 25 jaar ruim 400 miljard euro bedroegen. Tot verbazing van Philip van Tijn wordt het rapport nauwelijks serieus genomen in de verkiezingscampagne.

Een uitdrukking waarmee je de laatste jaren om de oren wordt geslagen luidt: ‘de olifant in de kamer’. Natuurlijk afkomstig uit Angelsaksische landen betekent het dat hardnekkig wordt gezwegen over iets wat onmiskenbaar aanwezig is. Uiteraard omdat het onderwerp niet plezierig is. Vaak wordt ook een uitdrukking gebruikt die aan een ander dier is ontleend, de struisvogel. Volgens het verhaal steekt de struisvogel zijn kop in het zand vanuit de gedachte dat anderen hem dan ook niet kunnen zien. (Vogelkenners ontkennen dit overigens, maar dat zal het ontstane beeld niet doen verdwijnen).

Immigratie kost jaarlijks evenveel als veiligheid en defensie samen

Afgelopen week verscheen Grenzeloze verzorgingsstaat, een lijvig rapport van 253 pagina’s, geschreven door vier min of meer gerenommeerde wetenschappers (anderen zouden het hebben over ‘topwetenschappers’, zoals elke viroloog tegenwoordig een ‘topviroloog’ heet) die hun sporen op uiteenlopend gebied hebben verdiend.

De conclusies van het rapport geven aanleiding tot gevoelens van onrust. Stevig onderbouwd is berekend dat (im)migratie Nederland in een kwart eeuw (1995-2019) ruim 400 miljard euro heeft gekost, oftewel ruim 16 miljard euro per jaar. Als het beleid niet verandert, zal daar in de periode 2020-2040 nog 600 miljard euro bijkomen.

Om dit in perspectief te zetten: in de Rijksbegroting 2021 krijgt Justitie en Veiligheid 12,6 miljard en Defensie 11,2 miljard, om over Cultuur (800 miljoen) maar niet te spreken. Dus alle recht en veiligheid in Nederland en om Nederland te bewaken, kosten jaarlijks maar iets meer dan immigratie en tegenover elke euro die naar musea, muziek of theater gaat, gaat 20 euro naar immigratie. Let wel: we hebben het hier over netto kosten; de ‘inverdieneffecten’ waarover politici het altijd graag hebben, zijn al verrekend.

Is het bijna dichtstbevolkte land de eerstgeroepene?

Nu denkt een naïeve betrokken burger natuurlijk dat dit hét thema wordt in de laatste anderhalve week voor de verkiezingen. Zeker in combinatie met het begrotingstekort van 43 miljard euro (vooral als gevolg van de coronacrisis) en de overheidsschuld van 502 miljard is dit, om het ook weer met een nieuw begrip aan te duiden ‘een dingetje’.