Verkiezingen? Dan wordt alles ‘investering’

Jarenlang was bezuinigen het parool in Den Haag, onder het motto: laten we toekomstige generaties niet opzadelen met hoge schulden. Maar inmiddels schuift Den Haag de rekening graag door, schrijft Marijn Jongsma.

Dat het denken over staatsschuld zo is omgeslagen, is niet verwonderlijk: er is heel veel geld nodig. Voor het stutten van de economie tijdens de coronacrisis, en voor het waarmaken van de klimaatambities – uitgaven die dermate omvangrijk zijn dat een grote rol van de staat onvermijdelijk is.

Hoe moeten we alles betalen?

Hoe moet dat allemaal worden betaald? De belastingen verhogen is zowel economisch onverstandig als politiek onhaalbaar nu de pandemie de economie in een recessie heeft gedompeld. Voor bezuinigen geldt hetzelfde. Meer lenen is dus de verstandigste keuze, zeker in tijden dat de staat gratis geld kan ophalen.

Precies daarvoor pleit Lidewijde Ongering, hoogste ambtenaar op het ministerie van Economische Zaken en Klimaat, als het gaat om de vele miljarden die nodig zijn om de Nederlandse energievoorziening te verduurzamen. In het traditionele EZ-nieuwsjaarsartikel voor economenblad ESB schrijft de secretaris-generaal: ‘Klimaatinvesteringen kunnen gedurende de transitieperiode behalve met de belastinginkomsten ook deels met schulduitgifte worden gefinancierd.’

We schuiven de rekening door

En die toekomstige generaties dan? De verdediging van Ongering: de baten van milieu-investeringen liggen ‘vaak’ bij toekomstige generaties, en dus het is logisch dat ‘toekomstige belastingbetalers’ hun steentje bijdragen.