Bij ‘volkse’ protestbewegingen zijn politiek en media niet neutraal

14 januari 2021Leestijd: 4 minuten
Rellen bij vergadering over azc Geldermalsen in 2015. Foto: ANP

Politiek en media verfoeien rechtse protestbewegingen en beschermen linkse clubs als Black Lives Matter, merkt René ter Steege op. Dat gebeurt niet alleen in de Verenigde Staten – zo bleek na de bestorming van het Capitool – maar ook in Nederland.

René ter Steege (Den Haag, 1949) werkte na zijn studie Frans als verslaggever en redacteur buitenland bij Het Parool.

 

Ingezonden opinieartikelen worden geselecteerd door de redactie, maar vertegenwoordigen niet noodzakelijkerwijs het standpunt van EW.

In hun onlangs verschenen boek over Thierry Baudet beschrijven de auteurs een incident waarbij woedende inwoners van Geldermalsen het stadhuis bestormen. Aanleiding was het plan van het gemeentebestuur om even buiten de plaats een asielzoekerscentrum te vestigen voor 1.500 mensen.  Door de dreigende menigte ‘kwamen leden van de Mobiele Eenheid zo in de verdrukking, dat ze waarschuwingsschoten moesten lossen’, schrijven Harm Ede Botje en Mischa Cohen in Mijn meningen zijn feiten: de wording van Thierry Baudet.

Let op het gebruik van de woorden ‘moesten lossen’. De aan Vrij Nederland verbonden auteurs nemen hier de lezing over van de politie van de ernstige incidenten in december 2015.

Het journalistieke principe van neutraliteit

Ver voor de opkomst van Thierry Baudet en Black Lives Matter was het in de media een goede gewoonte om die woordkeus te mijden. Beter is het om in een verslag neutraal vast te stellen dat agenten schoten losten toen de betogers steeds gewelddadiger optraden en, zoals in Geldermalsen, aanstalten maakten om de raadszaal binnen te dringen.

Het journalistieke principe van neutraliteit geldt kennelijk niet wanneer de demonstranten/relschoppers een ‘rechts’ doel nastreven, in dit geval de verhindering van de komst van een azc in een stadje waar de asielzoekers een aanzienlijke minderheid zouden hebben gevormd.

Schandelijk misschien, maar wel succesvol

Ik zou mijn vingertje niet met enige schroom hebben geheven als de passage over de slag bij Geldermalsen niet symptomatisch was voor hoe journalistiek en politiek soms in hun ogen ‘foute’ protestbewegingen afschilderen.

Voor de schrijvers van het boek over Baudet lijken de actievoerders in Geldermalsen schorriemorrie dat het lef heeft zich te verzetten tegen wat de overheid voor hun woonplaats in petto heeft. Ze passen ervoor om op het Binnenhof bedremmeld een petitie te overhandigen aan een toevallig passerende staatssecretaris. Ze gaan knokken. Schandelijk misschien, maar wel succesvol. Enkele maanden na het oproer zwichtte het bestuur van Geldermalsen. Het azc kwam er niet.

De protesten van het ‘volk’ kunnen nogal eens rauw zijn, ver verwijderd van de mores in de Nederlandse overlegcultuur. Zie de protesterende boeren die lak hebben aan politieblokkades en in Groningen trachtten de deur van het Provinciehuis te rammen, of hoe blokkeerfriezen betogers tegen Zwarte Piet uit hun provincie weerden.

Lees ook de blog van Philip van Tijn: Aan Akwasi’s censuur heeft ons omroepbestel geen behoefte

Tja, wanneer je als relatieve nieuwkomer de autochtone bevolking tradities wil afpakken en bij verzet voor racist uitmaakt, moet je niet schrikken van een soms stevige tegenreactie. Zeker als je een gewelddadige leuze hanteert als Kick Out Zwarte Piet, wat door boegbeelden van zwart Nederland als Akwasi zeer letterlijk wordt genomen. ‘Hooligans’, die volgens de Piet-haters ruim zijn vertegenwoordigd in de contrarevolutie, verweren zich nu eenmaal robuuster dan het plaatselijke Sinterklaascomité. Ze beschikken misschien niet over de geschoolde gladstrijkers die de taal van het Binnenhof en de praatprogramma’s beheersen, maar dat maakt hun protest niet minder legitiem.

Pim Fortuyn ging Baudet voor

Een ander voor Nederland zeldzaam blijk van volkswoede was de brandstichting rond het Binnenhof na de moord op Pim Fortuyn op 6 mei 2002. Ook toen kregen voetbalhooligans de schuld, en ontvingen leidende politici de bescherming die de door hen verwenste Fortuyn was onthouden.

Fortuyn gold destijds in grote delen van politiek en media als even gevaarlijk en slecht als nu Baudet, zijn volkse achterban als gajes. Het boek Mijn meningen zijn feiten over Baudet zet die traditie voort. Wel is het moeilijk Baudets volgers af te doen als tuig van de richel, want vooral onder jongeren zijn intellectuele types talrijk. De auteurs zetten sommigen van hen neer als radikalinski’s met fascistoïde en nazi-sympathieën. Het betreft hier voornamelijk tieners en twintigers, een leeftijd waarop op sociale media heel wat wordt afgeleuterd en waar het niet altijd eenvoudig is platte lol, provocaties en echte meningen uit elkaar te houden.

Maar de auteurs, zelf van middelbare leeftijd, kennen geen genade: de puberale provocaties moeten hun beschuldiging staven dat Forum voor Democratie met zijn twee zeteltjes voor Nederland een bedreiging vormt. Het overigens zeer leesbare en strak geredigeerde boek illustreert de ‘liberal bias’ volgens welke je immigratie en multiculturalisme dient te omarmen op straffe van verbanning uit beschaafde kringen.

Deplorables bestormden het Capitool

Vorige week konden we aanschouwen hoe de fine fleur van de Amerikaanse deplorables het Capitool in Washington bestormde en kortstondig bezette. Het lijken me geen lezers van The New York Times, een krant die zelfs in een reportage over de Paris Fashion Week een sneer aan Donald Trump verwerkte, maar ze weten wel hoe je een opstand moet voeren. Hun knettergekke opvattingen doen daar niets aan af.

De minachting aan hun adres is het lot van protestbewegingen die voor de ‘verkeerde’ zaak strijden. De deplorables en de chique intellectueel Thierry Baudet hebben gemeen dat ze vaak de grootst mogelijke onzin uitkramen. ‘Maar dat mág in dit land!’ riep burgemeester Job Cohen in november 2004 op de Dam in Amsterdam. Zijn kwelgeest Theo van Gogh was even tevoren om zijn provocerende meningen vermoord. Sindsdien blijkt de banvloek voor dwarse denkers nauwelijks door de tijd en voortschrijdend inzicht aangetast.