Het sprookje duurde welgeteld 29 minuten. Toen ging Arjen Robben in het gras zitten, trok zijn tenen omhoog en stapte van het veld. De plukjes toeschouwers in het stadion waren van de hand Gods geslagen. De zomerse zondag kon niets meer worden, treurt Hugo Camps. In zijn sportcolumn maakt hij de balans op van het eerste weekeinde in de eredivisie.
De comeback-kid die de club een nieuw elan had gegeven, bleek nog steeds een man van glas te zijn. Onbekend is of de ex-international zijn broze lichaam nog wil lenen voor een wekenlange revalidatie. Hij was als 36-jarige terug in het voetbal gekomen voor het plezier van de bal en van het vrij rondslingeren als winger. Het was bijna kindervreugde. Bernadien en de kinderen waren ook gelukkig.
Hugo Campsschrijft wekelijks een sportcolumn voor Elsevier Weekblad. Camps (Molenstede, 1943) schrijft sinds 1986 voor Elsevier Weekblad en maakte in die hoedanigheid vele markante interviews met topsporters. Tot eind september had hij bovendien een wekelijkse sportcolumn in NRC Handelsblad.
Je kunt van een oude wereldvoetballer niet verwachten dat hij zich nog gaat onderdompelen in een slopend revalidatieprogramma. Een veeg teken was dat hij op weg naar de kleedkamer zijn shirt en onderhemd op de grond smeet. Alsof het textiel brandde in zijn huid. Ik vrees voor het afscheid van Arjen Robben. Met zijn status is basisspeler het geringste, zelfs de reservebank deugt niet voor deze legende van Oranje. Laat staan dat hij nog wekenlang in een revalidatiehok zou moeten verkommeren.
Robbens lichaam niet meer het genie van weleer
De terugkeer van Arjen Robben naar FC Groningen was een groots gebaar van clubliefde. Het zal worden meegedragen in een warme herinnering. Hopelijk neemt iemand Arjen Robben in bescherming tegen zichzelf en accepteert hij dat zijn lichaam niet meer dat sponsachtig genie is van weleer.
Het was een opsteker dat er weer iets van geluid was in het stadion. Nog geen gezangen en geen uitzinnige vreugde na een doelpunt, maar de eredivisie bestond niet langer uit tinnen soldaatjes. Glorie en verval waren voorzichtig overgenomen door de stem van de mens. Nog was de parade van mondkapjes meer geschikt voor een schoolfeestje dan voor een voetbalwedstrijd, maar dat de bal rolde, maakte veel goed. De lockdown had de ziel uit het voetbal weggenomen. Alsof het een fabriekssport was geworden.
In 2014 sprak Hugo Camps met ‘Arjen Robben: ik ben een goede voetballer, geen ‘superstar’’
De financiële consequenties zijn dramatisch, maar daar kunnen we beter niet over uitweiden. De eredivisie is al genoeg een teer plantje, als daar nog apocalyptische doemverhalen over lege clubkassen bovenop komen, gaat de stekker er misschien uit. En dat zou de doodsteek zijn van veel volksplezier. We moeten voorzichtig omspringen met de eredivisie, want er is een noodsituatie.
Zoals heel Nederland kiest voor het politieke status-quo, zo ook is er van vernieuwing in de eredivisie weinig sprake. De top-3 zit quasi muurvast met Ajax als vaandeldrager. Het zou mooi zijn als Feyenoord zich nog eens van zijn ketenen losgooit en door de competitie naar de titel raast, maar dat geloof ontbreekt zelfs bij Dick Advocaat. Nochtans is Dick kampioen optimisme van heel Rotterdam. Zijn club zit helaas iets te dun in het personeel om een revolutie te kunnen ontketenen. Feyenoord kan wel tweede worden, want PSV is nog steeds zoekende.
Veel zal afhangen of Steven Berghuis blijft.
Nederlandse clubs nemen draai naar Duitse voetbalschool
Langzaam nemen de Nederlandse clubs de draai naar de Duitse voetbalschool. Duitse coaches komen steeds talrijker het mysterie Johan Cruijff ontrafelen. Meestal komen ze zo ver niet en eindigen ze bij Franz Beckenbauer.
PSV zoekt zijn geluk bij de Duitse coach Roger Schmidt. Volgens ingewijden een ijzervreter. Thatcheriaans. Het is een gok, want in Eindhoven staan ze graag losjes in het leven. Met improvisatiekunst. Schmidt liet meteen zien dat hij ongevoelig is voor reputaties: Mohammed Ihattaren werd brutaal uit de basis gegooid. Waarmee de Duitser wilde zeggen dat er geen privileges voor supertalenten zijn. Het klinkt stoer, maar wat doet Schmidt na drie opeenvolgende nederlagen? Hij zal zich toch moeten aanpassen aan het Nederlandse consensusmodel.
Intussen heeft Oranje nog steeds geen nieuwe bondscoach. De KNVB lijkt tijd zat te hebben. Urgentie is nooit een begrip geweest in het Nederlandse voetbalbeleid. Slijtage moet het vuile werk doen.