Ook zonder regering vinden Belgen als geen ander weg naar subsidiepot

23 september 2020Leestijd: 3 minuten
BASF Chemische Industrie in de Haven van Antwerpen in de voorgrond een Nederlands huis in Zeeland. ANP

In het Limburgse heuvelland komt Constanteyn Roelofs tot de conclusie dat in de Rutte-jaren de verbelgisering van de regie over de openbare ruimte steeds verder toeneemt. Centrale regie verdwijnt en belastinggeld wordt steeds meer verdeeld door onduidelijke fondsen en Europese verbanden.

Vanaf de Belgisch-Nederlandse grens kan ik u mededelen dat wij mensen weer een prachtige overwinning op de natuur hebben geboekt. De pittige klimmetjes van het Limburgse heuvelland zijn nu ook te bedwingen door mensen die trekdrop van 1 cent nog hebben meegemaakt: het stikt hier werkelijk van de grijsharigen op elektrische fietsen die de heuvels op fietsen alsof het niets is, allemaal dankzij de elektrische fiets.

Constanteyn Roelofs

Wekelijks verkent historicus Constanteyn Roelofs de tragikomische tegenstrijdigheden in economie en maatschappij.

Op steile hellingen schieten Libelle-lezeressen in vrijetijdskleding strakgepakte wielrenners voorbij. Het is wonderlijk om te zien. Dat soort dingen wennen maar slecht, omdat het zo overduidelijk niet voldoet aan de manier waarop de wereld zou moeten werken. Omaatjes fietsen nu eenmaal langzamer dan jonge frisse knapen op carbonfietsen, toch? De mechanische doping van de elektrische fiets gooit de orde van de wereld in de war.

In België wordt de ene na de andere megastal uit de grond getrokken

Er klopt wel meer niet in dit magische grensgebied, dat met zijn glooiende heuveltjes en mooie oude hoeves doet vermoeden dat er achter elke boom wel een hobbit zit verstopt. In de eerste plaats is het raar om te zien dat terwijl er in Nederland gesproken wordt over de ‘warme sanering’ of graduele afbouw van de intensieve veeteelt, er vlak over de grens in België de ene na de andere megastal uit de grond wordt getrokken.

Onooglijke boerderijtjes staan ineens in de schaduw van gigantische kippenfabrieken of koeienflats. De verlelijking en verrommeling van het landschap – nog afgezien van het dierenleed – is gigantisch. Het paradijselijke landschap wordt verder nog ontsierd door allerlei lukraak geplaatste zonnefarms van losse clusters zonnepanelen die her en der op overgeschoten stukjes land neerdalen.

Weg naar subsidiepotten weten ze als geen ander te vinden

Het is niet moeilijk om te raden wat de doping achter al deze bouwwoede is. Subsidie. De Belgen hebben dan misschien niet echt zoiets als een functionele regering (men is doorgaans langer bezig met formeren dan met regeren) of een heldere overheid (ze hebben er genoeg), maar de weg naar de (Europese) potjes weten ze als geen ander te vinden.

Op een lappendeken van elkaar overlappende overheden, een onmogelijke bureaucratie en een wirwar van potjes en regelingen bouwt iedereen maar zo zijn eigen koninkrijkje. Geen bouwproject zonder bord erbij waarop trots staat vermeld dat de boel tot stand komt met steun van de federale, gewestelijke of Europese overheid. Dat kan allemaal een stuk efficiënter, mooier en beter voor de omgeving, zou je denken, maar zo gaat het nu eenmaal in België.

Centrale regie verdwijnt

Het ergerlijke is dat in de Rutte-jaren de verbelgisering van de regie over de openbare ruimte ook bij ons steeds verder toeneemt. Verantwoordelijkheden worden over de heg gedumpt bij lagere overheden, centrale regie verdwijnt en in plaats van grote, directe investeringen wordt het belastinggeld steeds meer verdeeld door onduidelijke fondsen en Europese verbanden.

Het beleid zwabbert: boeren en bouwers weten nauwelijks waar ze aan toe zijn, zo blijkt uit het paniekvoetbal rond de stikstofkwestie en het gebrek aan landelijke coördinatie bij de woningnood. Tel daarbij op dat de samenleving steeds meer identitair en communautair verscheurd is, en we vervallen steeds meer in Belgische toestanden.