Na maanden van noodgedwongen sportgebrek keert Hugo Camps terug als EW’s sportcolumnist. Over de puinhopen van het topturnen en de terugkeer van Arjen Robben. ‘Ik verheug me nu al op zijn cinematografische valpartijen.’
Het topsportprogramma van de Nederlandse turnbond is afgevoerd na klachten van ex-turnsters over de vrouwonterende methodes van bepaalde coaches. Er is sprake van Russische en Roemeense praktijken bij trainingen. De vernedering van de tere olympische plantjes kan niet groot genoeg zijn. De een roept bij een paar gram gewichtsoverschrijding dat zijn pupil een vette koe is, een ander past ongeremd mentale steniging toe bij de minste verslapping. Kortom, het vrouwenteam op weg naar Tokio wordt verminkt bij het leven.
Hugo Campsschrijft wekelijks een sportcolumn voor Elsevier Weekblad. Camps (Molenstede, 1943). Schrijft sinds 1986 voor Elsevier Weekblad en maakte in die hoedanigheid vele markante interviews met topsporters. Tot eind september had hij bovendien een wekelijkse sportcolumn in NRC Handelsblad.
Het NOC*NSF huilt krokodillentranen, maar wist perfect van de drilcultuur. Iedereen wist het, ook de ouders van de meisjes die de ogen sloten voor de ellende van hun kind.
In Atlanta hoorde ik bullebakken razen tegen de meisjes
Toevallig hoorde ik tijdens de Olympische Spelen van Atlanta een Amerikaanse turncoach razen tegen een meisje van zijn team. De ongebreidelde botheid kom je bij de mariniers of een opvoedingsgesticht niet tegen. De meisjes waren nog kinderen, zo frêle dat ik moest denken aan gevleugelde foetussen. Hun onschuld werd hun ter plekke ontnomen door bullebakken.
Het zijn niet alleen de coaches die de turnsters lichamelijk en geestelijk verminken. Het begint bij de ouders die in hun olympisch fanatisme hun kind ophitsen tot voortdurende verlegging van grenzen. Welzijn en gezondheid worden ingeruild voor status en financieel profijt. De turnbond was sowieso al elitair.
Laksheid turnbond heeft ook tot familiedrama’s geleid
Tegen de vader van de sleutelfiguren in de nationale ploeg, Lieke en Sanne Wevers, loopt een onderzoek. Sanne haalde olympisch goud op de balk. Hoe kan zij zich nog voorbereiden op Tokio, terwijl haar vader-coach is aangemerkt als moderne beul? De laksheid van de turnbond heeft ook tot familiale drama’s geleid en is dus schuldig aan verzuim. En dat voor de eer en glorie van topbobo Maurits Hendriks.
Gewiekste souplesse in de Strade Bianche
Met de herstart van de klassiekers in de Strade Bianche heeft wielerformatie Jumbo-Visma een eerste visitekaartje afgegeven. Wout van Aert, drievoudig wereldkampioen veldrijden, kwam solo aan op de Piazza del Campo in Siena. Het peloton negeerde de gewiekste souplesse van de schaduwkopman op stoffige grindwegen.
Lees dit interview terug met Hugo Camps: ‘Ik wil ook in trots overleven’
Er werd gevreesd voor een overrompeling van heetgebakerde fans langs de kronkelige wegen en bij de aankomst in Siena, maar de thuisblijvers waren in de meerderheid en de tientallen die de renners stonden op te wachten bij de finish, gedroegen zich gedisciplineerd. Ook omdat de grindwegen met hun stoffige wolken nauwelijks berijdbaar en te belopen waren bij een tropische hitte. De renners konden zelfs niet zien of ze de grond raakten.
Wout van Aert zal nu niet meer willen knechten
Jumbo-Visma heeft grote ambities uitgesproken. Het Nederlandse team wil vooral de Tour winnen. Het heeft er ook de kopmannen voor met Tom Dumoulin, Primoz Roglic en Steven Kruijswijk. Drie tenoren zijn er misschien twee te veel. En Wout van Aert zal na zijn winst in de Strade niet meer willen knechten.
Wielerliefhebbers zijn romantische wezens die de foto van hun idool nog in een portefeuille frommelen. Levenslang.
Het valt nog af te wachten of de tempobeulen het coronavirus hebben verslagen. De komende weken moeten nog alle klassiekers worden gereden, van Milaan-San Remo tot de Amstel Gold Race. Lukt dat niet, dan zal een aantal wielerploegen omvallen. Er wordt nu al flink bezuinigd op de lonen van renners en mecaniciens.
Deze keer beefde de aarde van trots en geluk
Geluk is in Groningen meestal geen blote waarneming. Er moet eerst riet worden gekapt voor de vreugde zich laat kennen. Maar dat het hart van de fans jubelde bij de transfer van Arjen Robben naar de FC is zeker. Deze keer beefde de aarde van trots en geluk. Hoeveel plezier de middenmoter van de eredivisie nog aan de komst van de ex-international zal beleven, is niet in te schatten. De winger heeft een broos lichaam van glas en is blessuregevoelig. Maar het verschil tussen Bayern München en FC Groningen is groot, en wie weet gaat de jarenlange bezieler van Oranje nog een vruchtbare tijd tegemoet.
Lees ook de laatste sportcolumn van Hugo Camps vóór de coronacrisis: Sport brengt offer van onthouding
Zelf zegt hij dat hij thuis is gekomen in Bedum. De eerste training heeft hij gemist, maar Robben heeft het vaste voornemen om nog een tijdje te scoren en te schitteren in het Noorden. Aan ervaring ontbreekt het de ex-speler van Real Madrid, Chelsea en Bayern München alvast niet. Ik verheug me nu al op zijn cinematografische valpartijen.