Versimpeld feminisme en identiteitsdenken van D66 doen kwaliteiten Kaag tekort

D66 doet wel vaker rare dingen, maar een van de meest wonderlijke episodes in recente tijden was de minicampagne die de partij tegen zichzelf voerde, schrijft Constanteyn Roelofs. Een feministische beweging binnen de partij (met onder anderen senator Petra Stienen) eiste meer vrouwelijk leiderschap in het kabinet. Dat was vreemd, want twee bij de crisis zeer belangrijke ministersposten (OCW en Binnenlandse Zaken) zijn in handen van D66-vrouwen.

De stelling was dat de coronarespons beter zou zijn in vrouwelijke handen omdat vrouwen betere leiders zijn. Ze zouden empathischer en met minder ego regeren en meer oog hebben voor de zwakkeren. Deze stelling wordt krachtig onderuitgehaald door de strapatsen van voornoemde bewindslieden, Ingrid van Engelshoven (OCW) en Kajsa Ollongren (Binnenlandse Zaken).

Zwakke indruk van D66-ministers

Van Engelshoven maakte een zwakke indruk door almaar slecht te reageren op de problemen van de catastrofaal getroffen cultuursector en ook haar respons op de ingrijpende gevolgen voor studerend en schoolgaand Nederland oogst weinig lof. Tot overmaat van ramp lekte er ook nog een verkenning uit om het hoger onderwijs nóg verder te slopen. Lekkere timing. Ze kan weinig goeds doen bij de docenten en mensen in de creatieve sector en bevestigt het beeld dat cultureel onbehouwen consultants de lelijkste kant van het neoliberalisme vertegenwoordigen.

Minister Ollongren maakte ook een zwakke indruk door niets te doen aan de almaar oplopende huren en het falende bouwbeleid waardoor veel getroffenen financieel kwetsbaar zijn. De roep om een huurstop in te stellen deed ze af met een volstrekt gratuit en kansloos moreel appèl. Lekker empathisch.

Lancering Kaag heeft sympathie van media

Nu verkiezingen eraan komen blijft vrouwelijk leiderschap een belangrijk thema in de partij. Voor het lanceren van Sigrid Kaag als volgende premier van Nederland versimpelt D66 de feministische boodschap nog verder; we moeten geen vrouwelijke leider omdat dat beter is, maar gewoon, omdat het nu wel tijd wordt, na eeuwen onder de patriarchale knoet.

Ondanks het betrekkelijke electorale succes van Hillary Clinton om met haar ‘stem op een vrouw’-campagne de verkiezing van Donald Trump te voorkomen, is er onder progressief vrouwelijk Nederland geen discussie over de te voeren strategie om Kaag naar het torentje te krijgen.

Er heerst ook grote sympathie bij de collega’s van de andere media voor dit plan; Eva Jinek leek vastbesloten om de uiterste randjes van de journalistieke onafhankelijkheid op te zoeken door bij het grote aankondigingsinterview gezusterlijk zij aan zij met Kaag op te komen, als twee pant-suit-power-rangers. Het interview was ook meer aangeven en afmaken dan een serieus vraaggesprek en een lachspiegelbeeld van haar eerdere interview met mevrouw Rodham Clinton zelf.

D66 moet marketing loslaten

Eigenlijk is dat jammer en leidt het af van de vraag of Kaag een overwegenswaardige keuze zou zijn in het stemhokje, terwijl er toch genoeg inhoudelijks te zeggen is over haar kandidatuur – even los van de peilingen die niet helemaal in de pas lopen met de branie van D66. In een tijd van aanzwellende geopolitieke stormen kunnen we misschien maar beter een breed ontwikkelde topdiplomaat aan het roer van het kleine Nederlandse scheepje hebben.

Ook durft Kaag in tegenstelling tot haar marketeers en partijgenoten wel uitgebreid na te denken over de relatie tussen persoonlijke moraal en religie in combinatie met een liberale staatsopvatting – een verademing in tijden dat identiteit en politiek tot een onbreekbare eenheid worden gesmeed door de ideologie onder de huidige generatie journalisten, activisten en academici. De partij zou eigenlijk gewoon de ballen moeten hebben om de identitaire marketing los te laten.