Het kabinet stelt invoering van een CO2-belasting voor de industrie uit, meldde dagblad FD afgelopen week. Een logisch besluit. Het is geen goede timing om tijdens de coronacrisis extra lasten op te leggen, schrijft Rob Ramaker.
Even het geheugen opfrissen: waar kwam deze heffing ook al weer vandaan? In juni 2019 presenteerde het kabinet het Klimaatakkoord. Met dit maatregelenpakket moet de uitstoot van broeikasgassen in 2030 met bijna de helft zijn verminderd ten opzichte van 1990. Aangezien reducties in de industrie het goedkoopst zijn, kregen bedrijven – en energieproducenten – een relatief hoog reductiedoel.
De Europese Unie wil een grensbelasting op CO2. Wat houdt zo’n maatregel in, wat zijn de voor- en nadelen.
CO2-belasting is delicate balans
Over dit doel was weinig publieke discussie. Wel over de slimste manier om het af te dwingen. Uiteindelijk koos het kabinet voor een CO2-heffing. Uitstoot beprijzen is een logisch middel. Alleen valt de industrie al onder het EU-emissiehandelssysteem ETS. In de hele EU staat dus al dezelfde prijs op uitstoot. Een concurrentienadeel dreigde voor de Nederlandse industrie.
In het Klimaatakkoord kwam uiteindelijk een vrij complexe taks die alleen ‘vermijdbare’ CO2-uitstoot belast. Het kabinet zocht daarmee nadrukkelijk naar een balans tussen effectief klimaatbeleid en een eerlijk speelveld voor bedrijven. Het wetsvoorstel illustreert hoe delicaat die balans in dit geval is.
Laden…
Word abonnee en lees direct verder
Al vanaf €15 per maand leest u onbeperkt alle edities en artikelen van EW. Bekijk onze abonnementen.
Bent u al abonnee en hebt u al een account? log dan hier in
Verder lezen?
U bent momenteel niet ingelogd of u hebt geen geldig abonnement.
Wilt u onbeperkt alle artikelen en edities van EW blijven lezen?