Na bijna drie weken sociale onthouding en thuiswerken klinken de eerste geluiden over stress en eenzaamheid. Maar dit is geen tijd om te zeuren over klein leed, schrijft Bram Hahn.
De eerste paar dagen had het nog wel wat, dat verplichte thuiswerken. Niet in de file of in de volgepropte trein, maar met goede koffie de trap op naar het thuiskantoor om te werken. Het Nederlandse netwerk voor internet bleek moeiteloos opgewassen tegen al dat verschoven dataverkeer. Veel scholen hadden binnen twee dagen een heel behoorlijk online lesprogramma klaarstaan.
Lees ook dit interview met hoogleraar en kerkjurist Rik Torfs: ‘De leegte door corona geeft ons tijd om na te denken’
Maar nog geen drie weken later is het hier en daar hommeles in het thuiswerkparadijs. Het combineren van thuiswerk en opvoeding blijkt voor sommigen veel druk op te leveren. De NOS meldt dat een groeiend aantal werkenden al last heeft van spanningsklachten. RTL Z meldt dat de ArboNed en Arbo Unie zich zorgen maken over werknemers die vastlopen door de spanning die ze ervaren als gevolg van het ‘rampzalige’ thuiswerken. En volgens Nu.nl voelt de helft van de jongeren zich eenzamer als gevolg van de coronamaatregelen.
Denk aan artsen en verplegers voor je klaagt
Dat valt allemaal best te begrijpen, ideaal is anders, maar tegen de klagers zou je toch vooral wil zeggen: denk eerst even aan alle artsen en verpleegkundigen die onder enorme druk lange dagen maken om de levens te redden van ernstig zieke coronapatiënten, in de wetenschap dat het ergste nog moet komen. En dan moeten zij daarna nog boodschappen doen en kinderen opvoeden.
Er is vast een boel om over te klagen, maar, om premier Mark Rutte (VVD) te parafraseren: nu even niet, we zijn bezig een crisis te overleven.