In zijn column bezingt Hugo Camps de handbalvrouwen, met Estavana Polman als stralend middelpunt. De wereldkampioenen zijn terecht uitgeroepen tot Sportploeg van het Jaar 2019. Laat het een opmaat zijn naar een prachtig sportjaar 2020, waarin Nederland zich aan de wereld kan tonen als succesvolle sportnatie.
De Nederlandse handbalvrouwen zijn in Japan wereldkampioen geworden. Ze vierden de titel als een uitgelaten kleuterklas. Doelvrouw Tess Wester grossierde in de finale met miraculeuze reddingen. De babe van het handbalteam, Estavana Polman, schitterde als spelverdeelster.
Hugo Campsschrijft wekelijks een sportcolumn voor Elsevier Weekblad. Camps (Molenstede, 1943). Schrijft sinds 1986 voor Elsevier Weekblad en maakte in die hoedanigheid vele markante interviews met topsporters. Tot eind september had hij bovendien een wekelijkse sportcolumn in NRC Handelsblad.
Handbal voor vrouwen was topsport in het voormalige Oostblok. Oranje heeft het stokje overgenomen. De tricolore dames hebben op het WK hun technische bagage en fysieke heftigheid laten zien. Ze waren de Messi’s van het eindtoernooi. Waarmee ik Rafael van der Vaart niet te kort wil doen, die in Estavana Polman zijn grote liefde heeft gevonden en een furieuze fan van het team is.
Estavana is inmiddels een voltreffer op geboortekaartjes
Zo teder als hij over de handbaldames spreekt, heeft hij nooit over voetballers gesproken. De gevoelige ex-sterspeler van Ajax moest een beetje huilen bij de finale. Mevrouw van der Vaart is inmiddels een icoon des vaderlands geworden. Ze kan morgen op een punaisestoel plaatsnemen als presentatrice bij een van de publieke omroepen of bij RTL.
Nederland is wereldkampioen en ook @rafvdvaart is he-le-maal door het dolle heen!! 😂😂#ZiggoSport #WKHandbal @Handbal_NL pic.twitter.com/WfYtFCEJv5
— Ziggo Sport (@ZiggoSport) December 15, 2019
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Estavana is inmiddels een voltreffer op geboortekaartjes. Er is niet alleen Ajax tussen hemel en aarde.
Feyenoord heeft onder Advocaat de krukken weggegooid
Er is ook Feyenoord. De Rotterdamse club lijkt ontluisd onder Dick Advocaat. De lethargie is doorbroken en Feyenoord staat in het klassement weer onder de mensen. De krukken zijn weggegooid en er wordt dynamisch gevoetbald. Nog niet met de finesse van kunstenaars zoals bij Ajax, maar toch zwierig en op niveau.
Het is de hand van Dick Advocaat. Het mysterie van deze coach wordt met de dag groter. Zeventiger en rijker dan vastgoedpausjes, maar onverminderd enthousiast en hongerig naar succes. Altijd weer overstijgt hij zijn gloriejaren.
Bij elke les in de scholen over de zin van het leven moet Dickie als bevoorrechte getuige worden ingeroepen. Immuun voor metaalmoeheid en somberte. Altijd weer achter die veelkleurige jonge gozers aan, alsof hij nooit gehoord heeft van jicht en bronchitis. Alleen al het kijken naar Dick maakt burgers hitsig van levenslust.
Geïnspireerd door Advocaat heeft PSV Guus Hiddink ingehuurd als klankbord. Nu Van Gaal nog en Beenhakker en Adriaanse – de tijd voor schut gezet.
Niet eerder was een Nederlandse wielerploeg zo arrogant
Er was meer roekeloosheid in deze eindejaarsdagen. In Amsterdam vond de ploegvoorstelling plaats van Team Jumbo-Visma. Onchristelijk vroeg. Niet eerder kwam een Nederlandse wielerploeg zo arrogant tevoorschijn. Jumbo-Visma presenteerde drie kopmannen voor de Tour! Drie! Zo hautain is zelfs het Ineos van Chris Froome niet. De gedoodverfde Tourwinnaars: Primoz Roglic, Tom Dumoulin, Steven Kruijswijk. Daarnaast wordt van Wout van Aert verwacht dat hij een paar etappes wint.
De legendarische ploegleider Peter Post zag de dingen ook graag groot, maar drie renners aanduiden voor Tourwinst was hem te grotesk. In het peloton zijn de orkestmeesters wel vaker megalomanen, maar het optimisme blijft binnen de perken van de partituur.
De laatste grote Nederlandse sponsor, Rabobank, heeft jarenlang de illusie verspreid dat ze een Tourwinnaar in eigen rangen had, maar die hoogmoed werd brutaal afgestraft. Als Jumbo-Visma iets minder pretentie en iets meer visie had, zou het weten dat alleen de Sportman van het Jaar Mathieu van der Poel hen ooit de gele trui kan bezorgen. Dan zal de polder vol geel geschilderde huizen en boerderijen staan, zoals dat destijds het geval was met de bolletjestrui van Steven Rooks.
2020: bij olympische glorie denk ik nog vaak aan Yvonne van Gennip
2020 wordt een druk sportjaar met het EK voetbal, de Tour en de Olympische Spelen. Nederland kan zich aan de wereld presenteren als succesvolle sportnatie. Vooral in de zogenoemde nevensporten als vrouwenhandbal – al is nevensporten een begrip voor bouwvakkers. Ze bestaan niet; kleine sporten zijn even totalitair als voetbal en wielrennen. Er is een verschil in ambiance, maar niet in presteren.
Lees ook deze column van Hugo Camps: Blessure Memphis Depay is aderlating voor Oranje
Ik denk nog vaak aan olympisch schaatskampioen Yvonne van Gennip. Haar olympische glorie heeft haar net niet geruïneerd. Ze heeft alles gegeven en gelaten voor haar sport, werd als diva door het volk publiek bezit gemaakt. Toen de hysterie was uitgewoed, stond ze helemaal alleen in de compositie van een normaal leven.
Yvonne heeft weinig teruggekregen om voor te leven.