De ergerniswekkend elitaire filmsmaak van Netflix

30 december 2019Leestijd: 3 minuten
Komend jaar heeft Netflix een budget van 8 miljard dollar

Op oudejaarsavond vermaak vinden tussen het vuurwerkgeweld blijft een worsteling. Het elitaire aanbod op Netflix is net zo ergerlijk als de betuttelende oudejaarsconference op de publieke omroep, schrijft Gerry van der List.

Oudejaarsavond begint toch steeds meer het karakter van een beproeving te krijgen. Ooit zal de beschaving zo ver voortgeschreden zijn dat grote delen van het land niet meer bij de jaarwisseling in een soort oorlogsgebied veranderen met om je oren vliegende vuurpijlen. Maar zolang nog niet een civiliserend knalvuurwerkverbod is afgekondigd, zit je met een van ellende trillend huisdier op schoot te wachten totdat de kruitdampen zijn opgetrokken en het aantal doden en lichamelijke verminkingen kan worden geteld.

De televisie kan enige troost en afleiding bieden. Maar de oudejaarsavond is het domein geworden van linkse moralisten als Claudia de Breij die flauwe en voorspelbare grapjes maken over Donald Trump en Thierry Baudet. Daar wordt een redelijk mens niet vrolijk van.

Elsevier Weekblad-redacteur Gerry van der List zit graag en vaak voor de tv. Wekelijks doet hij verslag van zijn kijkervaringen.

Een zwart-film in de 21ste eeuw is artistieke aanstellerij

Gelukkig is er tegenwoordig zoiets als Netflix. De gelegenheid bestaat daardoor te kiezen uit een ruim aanbod van series die zonder reclameboodschappen en in eigen tempo kunnen worden bekeken. Het assortiment speelfilms dijt ook uit. Soms worden deze eerst in bioscoop vertoond zodat ze in aanmerking komen voor een Oscar. Roma kreeg vorig jaar zelfs tien nominaties en werd verkozen tot beste buitenlandse film.

Maar wat een zeldzaam slaapverwekkende vertoning was dat. Het troosteloze, zich 135 minuten voortslepende, verhaal speelde zich, anders dan de titel deed vermoeden, niet af in de hoofdstad van Italië maar in Mexico en was gefilmd in zwart-wit. In de jubelende recensies las je dat dit een eerbetoon was aan het Italiaans neorealisme, een stroming van vlak na de oorlog vol sombere films met amateuristische nasynchronisatie en in de hoofdrol ‘gewone mensen’ die met een wanhopig gezicht rondliepen. In de 21ste eeuw een film in zwart-wit vertonen is echter vooral artistieke aanstellerij.

The Irishman is veel te lang en zit vol clichés

Netflix heeft daarna wel de arty-farty smaak te pakken gekregen. Zo leek Marriage Story alleen al vanwege de verschijning van Scarlett Johansson een film om naar uit te kijken, maar het bleek een deprimerend highbrow drama met een hoop gekibbel in een desintegrerend huwelijk.

En dan was er nog The Irishman. Martin Scorsese had uit het bejaardenhuis van Hollywood vriendjes als Joe Pesci, Harvey Keitel en Al Pacino gehaald en liet zijn buddy Robert de Niro 209 (!) minuten lang met een uitgestreken gezicht mensen doodschieten. Recensenten vonden het weer prachtig. Scorsese! De Niro! Pacino! Maar het is een veel te lange maffiafilm vol clichés over een gewetenloze huurmoordenaar die geen enkele empathie opwekt.

Marriage Story en The Irishman stonden hoog in de lijstjes van de critici met favoriete films van 2019. Maar bij het bestuderen van het kijkgedrag zou Netflix weleens kunnen constateren dat veel kijkers al snel zijn afgehaakt. Wij, gewone abonnees, hebben geen elitaire filmsmaak. We hebben een abonnement voor ons genoegen. Als we ons willen ergeren, kijken we wel naar Claudia de Breij.