De – bescheiden – risico’s van een televisieverslaving

Een van de – talrijke – gespreksonderwerpen die ik bij voorkeur mijd, zijn hobby’s, schrijft Gerry van der List. Gevraagd naar mijn favoriete bezigheid zou ik graag iets inspannends noemen. Bergbeklimmen bijvoorbeeld of salsadansen. Maar verreweg mijn belangrijkste liefhebberij is televisie kijken. Als ik dit met enige schroom beken, is een meewarige blik mijn deel. Soms meen ik zelfs enige minachting te signaleren.

Dat in mijn geval helaas zelfs sprake is van een zekere verslaving, merk ik tijdens vakanties. Zo was ik vorige week in Egypte. Daar hebben ze ook televisie, maar de plaatselijke taal is bar lastig te volgen. Weliswaar kun je via internet tegenwoordig gelukkig gewoon gemiste Nederlandse programma’s bekijken, maar dan moet je het doen zonder grote beeldbuis en kun je niet live kijken.

Ik weet nog dat ik zaterdagavond met heerlijk weer op een Egyptisch terras smakelijk zat te eten en toen dacht: ik had nu Sparta-FC Twente kunnen zien. De frustratie daarover was nog groter door het besef dat ik eerder die dag de – volgens Teletekst bijzonder spannende – wedstrijd tussen Kiki Bertens en Ashleigh Barty had gemist. Op het strand liggen is fijn natuurlijk, maar tennis kijken fijner.