Britse lust voor roekeloosheid en geloof in fantoomrijk bemoeilijken Brexit-proces

Iedereen die wel eens een vriend heeft gehad die zelfmoord wil plegen, weet hoe machteloos je uiteindelijk staat. Dat gevoel bekruipt je ook als je dezer dagen naar het Brexit-proces in Londen kijkt, schrijft Arendo Joustra. Alle hulp is aangeboden, maar tot slot bereik je een punt dat je niets meer kunt doen. Je kunt slechts toekijken hoe je vriend in een zwart gat verdwijnt.

Je kunt natuurlijk betogen dat het Brexit-proces een ultieme demonstratie is van hoe een eerste klas democratie optima forma functioneert. En dat klopt natuurlijk in ook enigszins. Zeker in vergelijking met de andere 27 lidstaten. Die herhalen steeds dat zij zo mooi eensgezind zijn, maar die eensgezindheid is niet het resultaat van een democratisch proces. Het is eerder een bezwering, ook om te voorkomen dat kiezers in andere lidstaten het eveneens in hun hoofd halen de Europese Unie (EU) af te zweren.

Democratie is middel om tot besluit te komen, geen doel op zich

Maar democratie is uiteindelijk een vorm om tot besluitvorming te komen. Het is een middel, geen doel op zich. En besluitvorming – over hoe het afscheid van de EU vorm moet worden gegeven – is in Londen nog ver weg. Dat heeft ook te maken met het Britse systeem, waarbij de ene partij in de regering zit en de andere in de oppositie. Een beetje rekening houden met de ander, met de minderheid, zit er vaak niet in. Het vermogen om compromissen te sluiten en te polderen is daardoor maar matig ontwikkeld.

Toch moet dat nu gaan gebeuren om een meerderheid te krijgen voor de wijze waarop het Verenigd Koninkrijk de EU verlaat. Anders komt er geen afspraak, en dat is de slechtst denkbare oplossing. Zowel voor de kiezers die op 23 juni 2016 in meerderheid voor een vertrek uit de Europese Unie hebben gekozen, als voor de kiezers die vonden dat het Verenigd Koninkrijk beter lid kon blijven.