Was Uri Rosenthal als minister een mislukkeling?

Het is frappant hoe je je in iemand kunt vergissen. Kijk naar Uri Rosenthal. Wie zijn opmars in de VVD een beetje volgde, kreeg allicht de indruk dat de bestuurskundige barstte van de politieke ambitie. Hij combineerde een hoog­leraarschap in Leiden op een commercieel handige wijze met het voorzitterschap van het Crisis Onderzoek Team. Maar de ijverige ‘rampenprofessor’ leek meer te willen.

Hij timmerde met allerlei functies flink aan de weg in de VVD en zat op partijcongressen altijd glunderend op de eerste rij naast liberale coryfeeën met wie hij nauwe banden had gesmeed. Rosenthal wekte de indruk heel graag minister te willen worden.

Maar zo was het niet. In zijn vorige week verschenen memoires, met de weinig pakkende titel Waarnemer adviseur beslisser, benadrukt Rosenthal althans keer op keer dat hij helemaal niet met een politieke loopbaan bezig was. Hij werd als het ware de politiek ingetrokken vanwege zijn grote wijsheid. Het ging hem er slechts om de publieke zaak te dienen. Goed dat we dit weten.

Buitenlandse Zaken was voor Rosenthal terra incognita

De politicus zijns ondanks trad uiteindelijk toch toe tot de regering. Hij werd minister van Buitenlandse Zaken in het eerste kabinet-Rutte, dat al vroeg sneuvelde doordat gedoogpartner PVV het voor gezien hield. De eervolle functie was een soort dankbetuiging voor jarenlange steun aan de VVD-leider. Mark Rutte heeft de gewoonte om loyaliteit te belonen. Daarbij wil hij nog weleens mooie functies schenken aan vriendjes die daar niet meteen geschikt voor lijken.

Dit gold ook voor Uri Rosenthal. Hij kende veel departementen goed en had, mede door zijn elfjarige lidmaatschap van de Eerste Kamer, een scherp zicht op allerlei politieke kwesties. Maar over diplomatieke ervaring beschikte hij niet en het ministerie van Buitenlandse Zaken (BZ) was voor hem terra incognita.