Laffe kunstwereld mag niet capituleren voor drammers

De kunstwereld is als de dood voor reputatieschade, en zwicht daarom maar al te vaak voor drammers met hun identiteitspolitiek. Maar juist culturele poortwachters moeten ruggengraat tonen, schrijft Geerten Waling.

Kunstkritiek gaat mijn pet meestal ver te boven, maar met plezier volg ik de filmpjes van het duo Stefan Ruitenbeek en Kate Sinha, dat opereert onder de naam Keeping It Real Art Critics (KIRAC). In kunstzinnige video’s leggen ze telkens weer de Nederlandse kunstwereld genadeloos op de pijnbank. Ook uit hun jongste aflevering – getiteld Time’s up, old man’ – komt het beeld naar voren van een kunstwereld die net te klein is om niet al heel gauw muf en incestueus te worden.

Het Stedelijk Museum, bij monde van curator Margriet Schavemaker, had KIRAC aanvankelijk gevraagd een kritisch filmpje te maken dat voer zou zijn voor debat over het beleid dat in het museum wordt gevoerd. Maar toen het Stedelijk het filmpje zag, trok het die uitnodiging schielijk in. Daarom moest worden uitgeweken naar debatcentrum de Balie, waar een volle zaal afgelopen vrijdag het filmpje bekeek en in een aansluitend debat kon horen hoe Schavemaker en KIRAC elkaar in de haren vlogen.

Je kunt gerust spreken van een ‘kunstkartel’

Wat maakt KIRAC nu zo boeiend? Dat is toch wel het besef dat het maar enkele instituties zijn – een aantal musea, wat media en academies, een paar fondsen misschien – die waken over de heersende dogma’s van de veel bredere, kunstminnende goegemeente in Nederland: wat mag leuk gevonden worden, wat niet? Welke kunst is avant-garde, wat is rotzooi? Wat verdient onze subsidie, wat gaat in de shredder?