In ‘Armeense zaak’ is scheiding der machten geschonden

De zaak van die twee Armeense kinderen heeft wekenlang de media, de sociale media en de politiek beheerst. Nooit hebben de namen en gezichten van tieners ons zo vaak vanaf de voorpagina aan ons opgedrongen, zonder enige eigen verdienste.

Alles wat over de affaire gezegd kon worden, lijkt inmiddels gezegd, maar toch zijn fundamentele zaken nauwelijks aan de orde gekomen.

Discretionaire bevoegdheid in feite niets anders dan willekeur

Staatssecretaris (in Den Haag ‘stas’ geheten) Mark Harbers (VVD) heeft gebruikgemaakt van zijn discretionaire bevoegdheid. Van Dale omschrijft dit fenomeen als ‘aan eigen inzicht en beslissing overgelaten’.

Als je deze omschrijving volgt gebruiken u en ik in het dagelijks leven voortdurend deze bevoegdheid, maar het verschil is dat u en ik geen ‘stas’ zijn. Een discretionaire bevoegdheid is in feite niet anders dan willekeur, en willekeur staat op gespannen voet met ons staatsbestel.

Daarom weigerde Harbers in de Tweede Kamer inzicht te geven in zijn overwegingen, Want willekeur is uit te leggen noch te verantwoorden. Daarbij komt nog iets. Er gaan geruchten dat Harbers’ ommezwaai van 180 graden te maken heeft met chantage door de moeder, die dreigde zelfmoord te plegen. En ook dat de ‘stas’ zelf werd bedreigd.

Dan is de keuze natuurlijk gauw gemaakt tussen de aanwas van onze bevolking met twee mensen of voor altijd de verantwoordelijkheid moeten dragen voor de dood van de moeder van twee kinderen. Tegen die achtergrond is het zwijgen van Harbers in het Kamerdebat en het voortdurend hanteren van het mantra ‘ieder geval is uniek’ te begrijpen. Ieder geval is helemaal niet uniek, behalve dat de namen verschillen.