Turkse crisis is vooral schuld van Erdogan

Door het demagogische beleid van president Recep Tayyip Erdogan is de Turkse economie in een crisis terechtgekomen. Als het land het vertrouwen van investeerders niet herovert, wachten vernederende keuzes.

Turkije is in een economische crisis beland. De Turkse lira verloor sinds begin dit jaar de helft van zijn waarde doordat investeerders het vertrouwen in het land verliezen. De overheid moet banken, die veel geld in het buitenland hebben geleend, ondersteunen om te voorkomen dat ze failliet gaan en het spaargeld van Turkse huishoudens verdampt.

Tegelijk met de crisis is Turkije in een diplomatieke ruzie verwikkeld met de Verenigde Staten – een NAVO-bondgenoot – over de Amerikaanse predikant Andrew Brunson. De man zit vast op de – zeer vergezochte – verdenking dat hij betrokken is bij de staatsgreep tegen Erdogan op 15 juli 2016. De Amerikaanse president Donald Trump legde een hoog importtarief op Turks staal en aluminium op omdat Brunson niet wordt vrijgelaten.

Dreun voor de koopkracht

Voor Turkije kan deze crisis verstrekkende gevolgen hebben. De ingezakte lira geeft de koopkracht een dreun, wat de populariteit van de Turkse president Erdogan geen goed zal doen. Erdogans nationalistische uithalen worden in eigen land erg gewaardeerd, maar Turken dragen hun president toch vooral op handen omdat ze al jaren elk jaar beter af zijn. De economie is de afgelopen jaren hard gegroeid, maar aan die groei komt nu een einde.

De crisis is het gevolg van jarenlang zeer demagogisch economisch beleid. Lage rente, hoge begrotingstekorten, ruim baan voor de bouwsector en consumenten volop geld laten uitgeven. De Turkse economie is een kaartenhuis, dat is gebouwd op schulden aan buitenlandse banken. Die schulden staan inmiddels gelijk aan 50 procent van het nationaal inkomen.

Dat moest een keer fout gaan. Ter vergelijking: Nederland heeft geen schuld, maar een claim op het buitenland van ongeveer tweederde van het nationale inkomen.