Elke zeven jaar wordt er in Brussel een nieuwe begroting gemaakt voor de zeven volgende jaren. Er is een tijd geweest dat je daarover in Nederland weinig hoorde, maar dat is de laatste twintig jaar wel anders. Nederland betaalt namelijk al sinds het eind van de vorige eeuw naar verhouding het meest voor de Europese eenwording.
Tot begin jaren negentig was het geen punt. Toen kwam er namelijk meer geld uit Brussel dan er vanuit Nederland heen werd gebracht, vooral door het voor Nederland gunstige landbouwbeleid, dat niet voor niets was opgezet door een Nederlander – Sicco Mansholt. Rond 1990 werd het landbouwbeleid echter omgegooid en werden vooral onrendabele bergboeren en braakliggende akkers elders gesubsidieerd.
In 1989 viel ook de Berlijnse Muur, en de Franse president François Mitterrand benutte het momentum om de Duitsers hun D-mark te ontfutselen. De Spaanse premier Felipe González pikte een graantje mee door massieve Europese steun te eisen, omdat zijn land anders nooit kans zou zien om aan de euro mee te doen. González eiste – en kreeg – verdubbeling van de hulp uit Brussel. En wie betaalde daarvoor? Vooral Nederland, samen met Duitsland. De contributie ging omhoog en er kwam steeds minder voor terug.
Nederland makkelijk doelwit
Het moet gezegd: voor slimmere landen was Nederland een makkelijk doelwit. De Spanjaarden zaten al met speciale computerprogramma’s in de coulissen bij Europese toppen, toen in Den Haag de Europese eenwording nog als iets onaantastbaar goeds werd gezien waarbij je niet diende te zeuren over zoiets ordinairs als geld.
Cruciaal was de Europese top van december 1992 in de Schotse stad Edinburgh. Tijdens het vooroverleg in de Tweede Kamer ging het niet eens over de Europese contributie waarover in Edinburgh zou worden besloten. De Tweede Kamer wilde vooral dat ‘Europa’ zou ingrijpen in Joegoslavië en dat Nederland daarbij voorop zou lopen. Dat was de aanloop naar het Srebrenica-debacle van juli 1995.
In Edinburgh zelf werd toenmalig premier Ruud Lubbers gemangeld door Kohl en González. De Nederlandse miljarden vlogen daar de deur uit. In Edinburgh werd de grondslag gelegd voor het feit dat sindsdien Nederlanders het meest betalen voor ‘Europa’. Mensen die het kunnen weten, zeggen dat Lubbers in Edinburgh niet moeilijk deed omdat hij de volgende voorzitter van de Europese Commissie wilde worden (wat, zoals we weten, ook al mislukte).
Laden…
Word abonnee en lees direct verder
Al vanaf €15 per maand leest u onbeperkt alle edities en artikelen van EW. Bekijk onze abonnementen.
Bent u al abonnee en hebt u al een account? log dan hier in
Verder lezen?
U bent momenteel niet ingelogd of u hebt geen geldig abonnement.
Wilt u onbeperkt alle artikelen en edities van EW blijven lezen?