Wordt Pasen vieren de volgende verzetsdaad?

Pasen is een christelijk feest, met voorchristelijke (joodse, ‘Germaanse’) wortels dat in Nederland als een algemeen erkend feest wordt gevierd. Ook niet onbelangrijk: de Paasmaandag na Paaszondag is voor de meeste mensen een vrije dag.

Tegenwoordig is Pasen veel meer dan het christelijke voorjaarsfeest, waarbij de zondagse opstanding van Jezus Christus uit de dood wordt gevierd, nadat hij op Witte Donderdag door zijn leerling Judas was verraden aan vijandige landgenoten die hem uitleverden aan de Romeinse stadhouder die hem op Goede Vrijdag liet kruisigen.

Pasen als nieuwe Sinterklaas

Pasen is ook de Paashaas, die iets met eieren doet – een fenomeen dat in die vorm in Nederland hooguit twee eeuwen geleden vanuit de Duitse landen kwam aanwaaien. Pasen is paaseten, naar de woonboulevard op Tweede Paasdag. Pasen is iets met paastakken. Pasen is sinds enkele jaren ook The Passion, waarin het Bijbelse lijdensverhaal voor een miljoenenpubliek in een soort plastic musicalversie is gegoten, met veel Engelse taal. Voor de notabelen en would-be notabelen van Nederland is er als tegenwicht gelukkig ook de – Duitstalige – Matthäus Passion van Johann Sebastian Bach.

Pasen is een diepgeworteld Nederlands feest, waarbij iedereen zo’n beetje zijn eigen versie kan beleven. Als christen, als consument, als tv-kijker, in het Engels voor het volk en in het Duits voor de hoger geplaatsten.

Maar Pasen heeft ook alles in zich om een nieuwe frontlijn te worden: Pasen als het nieuwe Sinterklaas en Zwarte Piet, Pasen als het nieuwe Kerst. Pasen bedreigd door moslim-fluisteraars, cultuur-relativisten, identity-politici, importeurs van Angelsaksische commercie en multiculturaliteit. Zoals Allerheiligen en Sint Maarten worden bedreigd door Halloween, Sinterklaas her en der zijn kruis al kwijt is, Zwarte Piet in de grote steden nog zelden zwart is, de kerstboom er steeds abstracter uitziet en Kerst een Winterfeest aan het worden is.