Het Turkije van Erdogan was en is geen vriend van Europa, schrijft Afshin Ellian. Het Europese Turkijebeleid moet volledig worden veranderd, nu de AK-partij aan de macht is in het land.
Ooit werd de AK-partij beschouwd als een soort islamitisch CDA van Turkije. Later dachten westerse politici dat de AK-partij een normale islamitisch conservatieve partij was. Recep Tayyip Erdogan dreef op de steun van westerlingen. Voor het bestrijden van de oppositie in zijn partij en in zijn land gebruikte Erdogan de westerse steunbetuigingen waarmee hij liet zien dat alleen hij en niemand anders in Turkije door het westen werd gesteund.
Nu is Erdogan bezig om zichzelf en zijn partij van absolute macht te voorzien. Hij heeft al lang zijn masker afgezet. Er is geen persvrijheid in Turkije. De belangrijkste oppositiepartijen zijn effectief onderdrukt. Zodoende zijn de verkiezingen in Turkije niet als democratische verkiezingen te beschouwen. Dat geldt overigens ook voor de laatste verkiezingen die volgens alle internationale waarnemers in een sfeer van angst en intimidatie hebben plaatsgehad. Het Turkse experiment met de democratie is niet langer levensvatbaar. En de rechtsstaat?
Straks wordt de top van de rechterlijke macht gezuiverd
Ook de rechtsstaat is onder leiding van Erdogan inactief geworden. Hij is bezig om de rechtsstaat definitief te begraven: na dit referendum is de top van de rechterlijke macht aan de beurt om gezuiverd te worden. Gevangenen worden gemarteld, er zijn showprocessen en willekeur is de norm geworden. Vrede en onderhandelingen met Koerden behoren tot het verleden.
Ankara reageert op verkiezingsuitslag: ‘Heilige oorlogen komen naar Europa’
Erdogan voert diverse oorlogen: tegen de eigen oppositie in de staat, in de samenleving en in de media, oorlog tegen de eigen Koerden, en de oorlog in Syrië. Hier en daar sluit hij tijdelijk vrede met de tegenstanders: Israël en Rusland. Die zijn voorlopig gepacificeerd.
De nieuwe oorlog van Erdogan is de slag om Europa
De Turkse despoot is met een nieuwe oorlog bezig: de slag om Europa.
Eerst maakt hij Nederlanders uit voor fascisten en een overblijfselen van nazi’s. Daarna zegt zijn informele vertegenwoordiger in het Nederlandse parlement, namelijk de partij DENK, dat niet alle Nederlanders fascisten zijn. Dat is erg brutaal. Dit kan gebeuren wanneer de democratie zich als een middel laat misbruiken voor het vestigen of steunen van een tiran.
Nu is Duitsland weer aan de beurt. Erdogan beschuldigt bondskanselier Angela Merkel van nazipraktijken: ‘Jij doet aan nazi-methoden! Bij wie? Bij mijn Turkse broers en zussen in Duitsland, bij mijn broers en zussen ministers, bij mijn broers en zussen afgevaardigden die daarheen reizen.’ Moeten we hierom lachen of huilen? Dat laatste moeten we niet doen. Het is evenmin lachwekkend. De Turkse houding is een grove schending van de diplomatieke regels tussen bondgenoten.
Erdogans gedrag doet mij denken aan Saddam Hoessein (1937-2006), de voormalige tiran van Irak. Saddam Hoessein was een ramp voor Irak en zijn buurlanden.
Duitsland moet ook kiezen voor een groot ‘nee’ tegen de Turkse regering
Duitsland wordt weer eens door Erdogan op de proef gesteld. Eigenlijk moet de Duitse regering net als de Nederlandse regering voor hard beleid kiezen: een groot nee tegen de Turkse regering. Uiteindelijk moet dit het Europese beleid worden. Een despoot aan de buitengrenzen van Europa is niet per definitie een groot probleem voor Europa. Maar een despoot met één been in Europa is een grote dreiging voor stabiliteit en veiligheid van Europa.
Erdogan wil macht Turken in Europa vergroten: ‘Neem meer kinderen’
Op den duur is Erdogan een gevaarlijke despoot voor de Europese landen. Waarom? Omdat hij zijn eigen mensen en organisaties in een aantal belangrijke Europese landen heeft. Ja, Erdogan heeft een vijfde colonne in Europa. Hij is daarmee niet zomaar een vijand van de democratie, maar ook een gevaarlijke vijand voor de Europese democratieën. Erdogan heeft in Nederland aangetoond waartoe zijn vijfde colonne in staat is.
Wat moet dan het Europese Turkijebeleid zijn?
Het beleid moet uit drie elementen bestaan:
- Het elimineren van de directe Turkse invloed in de Europese steden. Dit moet grondig worden uitgevoerd om te voorkomen dat onze steden in een slagveld veranderen. Het Turkse despotisme moet worden beperkt tot de Turkse grenzen.
- De Europese Unie moet het associatieverdrag met Turkije opzeggen. Daarmee ontstaat de ruimte voor de Europese staten om hun Turkse burgers te verbieden dienstplicht te vervullen in Turkije. Bovendien kunnen ze worden verplicht om aan de integratie-eisen te voldoen. Daarnaast kan de gezinshereniging en de komst van meer Turken naar de EU aan banden worden gelegd. Dit is helaas de prijs die de Turken moeten betalen voor het tolereren van een despoot. Willen Turken dit niet, dan moeten ze Erdogan ten val brengen.
- Het opschorten van het Turkse lidmaatschap van de NAVO. De Turkse regering heeft geen enkel respect voor democratie, mensenrechten en rechtsstaat. Dit zijn juist de kernwaarden waarin de NAVO in de eenentwintigste eeuw is gefundeerd. Na die opschorting, wellicht al met de dreiging daarvan, komt er einde aan het bewind van Erdogan. Turken beseffen al te best dat ze zonder de veiligheidsgarantie van de NAVO aan de grillen van Russen, Iraniërs en Arabieren zijn uitgeleverd.
Europa moet streven naar een regimeverandering in Turkije. Anders moet Turkije op een veilige afstand van Europese steden worden gehouden.
Het Aziatische despotisme, ook dat van Erdogan, is niet vatbaar voor redelijkheid. Het Turkije van Erdogan was en is geen vriend van Europa!