Goed nieuws voor de Marokkaanse Nederlanders: nu begint men in het licht van het goed georganiseerde wangedrag van sommige Turkse gemeenschappen waardering op te brengen voor deze bevolkingsgroep. Het feit dat er geen Marokkaanse zuil bestaat, blijkt een zegen.
Na de mislukte coup in Turkije pleegde president Recep Tayyip Erdogan een geslaagde en omvangrijke coup tegen de Turkse staat. Overal in Europa kwamen Turken, daartoe aangespoord door Erdogan, de straat op om hun steun te betuigen aan de machtige leider.
Ze kwamen niet alleen opdagen om de vernietiging van het Kemalisme en de rechtsstaat te prediken, ze wilden ook druk uitoefenen op de beweging van Fethullah Gülen, de Koerden en seculiere Turken. De intimidatie van andersdenkenden is een groot succes gebleken. Erdogan kan tevreden zijn over zijn knokploegen in Europa.
Rutte moest ingrijpen
Ankara was in staat om binnen een paar dagen angst te creëren binnen de Turkse gemeenschappen. Dat ging vanzelf. De grote meerderheid van Turken in Europa heeft op Erdogan gestemd, en nu blijkt dat ze ook nog bereid zijn om Erdogan actief te steunen. De sfeer onder de Nederturken is zo gespannen dat premier Mark Rutte (VVD) moest ingrijpen. Ook vicepremier Lodewijk Asscher (PvdA) riep de Turken op om de politieke conflicten in Turkije niet binnen de Nederlandse samenleving, en vooral niet binnen het Nederlandse onderwijs te introduceren. Maar dat is allang gebeurd.
De burgemeester van Rotterdam Ahmed Aboutaleb (PvdA) kreeg zelfs een brief van de Turkse consul-generaal in Nederland over hoe hij met anti-Turkse demonstraties om moet gaan. Is dit een schoolvoorbeeld van domheid? Nee, het is een voorbeeld van brutaliteit. Deze brutaliteit vindt haar wortels in twee onweerlegbare feiten: de massale steun aan Erdogan in Nederland en de oprichting van een Erdogan-filiaal in de Nederlandse politiek, de partij DENK.
Turkse spanningen niet naar Nederland? Hypocriet, vindt DENK. Lees meer >
Hierdoor dacht de consul dat hij Aboutaleb kon bevelen hoe met de vrijheid in Nederland moet worden omgesprongen. Iedereen die ik binnen en buiten de overheid spreek, is flink geschrokken dat een grote meerderheid van Turken zo loyaal is aan Ankara. Het Turkenprobleem, zo heet het.
Niemand krijgt Marokkanen op de been
Niet zo lang geleden werd gesproken over het Marokkanenprobleem. Dat is een verwarrende term, want anders dan Turkije hebben wij geen probleem met de autoriteiten daar. De Marokkanen zijn heel anders dan de Turken. De Marokkaanse Nederlanders worden vooral door anderen als Marokkaan aangeduid. Maar men moet niet tegen een Turk zeggen dat hij of zij geen Turk is. Want dan staat het heilige aspect van het Turk-zijn meteen op het spel. Wij hebben tot dusver geen massale steun gezien van de Marokkaanse Nederlanders aan een bepaalde politieke partij in Marokko. Eigenlijk is niemand in staat gebleken om duizenden Marokkanen voor welk doel dan ook bijeen te krijgen. De meeste stichtingen die namens de Marokkaanse Nederlanders spreken, beschikken niet echt over een groot achterban. Hoe komt dat?
Marokkaanse Nederlanders hebben verschillende etniciteiten: ze zijn berber of Arabier. Daarnaast zijn ze door en door individueel. Ook delen ze niet het gevoel dat ze op aarde zijn om het Marokkaan-zijn als het hoogste goed te beschermen. Ze zijn ook niet bang voor zelfspot. De Marokkaanse overheid heeft nog een heel klein beetje invloed op de eerste generatie van Marokkanen. Dat is overigens een zeer beperkte invloed. Ik hoorde diverse keren van de echte Marokkanen (mensen die in Marokko wonen) dat ze een bloedhekel hebben aan de tweede en vooral de derde generatie van Marokkanen uit Europa, want dat zouden maar ‘ongeciviliseerde hufters’ zijn. Ook daar zijn ze dus niet echt populair.
Toch hoorde ik afgelopen weken vooral enorme waardering voor de Nederlandse Marokkanen in vergelijking met de Turken. Uit respect voor mijn Turkse vrienden heb ik telkens geprobeerd om dat beeld te verzachten. Maar zodra de Turk door Ankara in beweging wordt gebracht, is het een verloren zaak.
Waardering voor Nederlandse Marokkanen
Elk nadeel heb zijn voordeel. Dat geldt zeker voor de Nederlandse Marokkanen: ze zijn individueel, bijna anarchistisch. Ze worstelen voortdurend met hun identiteit. Tegelijkertijd zijn ze individueel in staat om zich te kunnen ontwikkelen – in goede en in kwade zin. Zij zijn daarom eerder vatbaar voor het islamitisch terrorisme dan andere etnische minderheden. En de Marokkaanse regering zelf heeft vooral interesse in geld dat via migranten naar Marokko komt. Dit valt eerlijk gezegd onder de categorie van het minste kwaad – voor zover het de uitkeringen betreft.
Goed nieuws dus voor de Marokkaanse Nederlanders: nu begint men in het licht van het goed georganiseerde wangedrag van sommige Turkse gemeenschappen waardering op te brengen voor de Nederlandse Marokkanen. Moraal van het verhaal: het is goed als de minderheden niet volgens etnische kenmerken worden georganiseerd. En daarmee zeg ik weer dat het een zegen is dat er geen Marokkaanse zuil bestaat. Die van de Turken is wel een groot probleem.