De onbetrouwbaarheid van de Turkse president Recep Tayyip Erdogan blijkt maar weer eens uit het feit dat hij de EU opnieuw begint te chanteren met het migrantenakkoord. En hij flirt opzichtig met Rusland. Het Turkse verdriet kan ook het verdriet van ‘Brussel’ worden.
Een paar dagen voor de mislukte coup tegen het bewind van president Recep Tayyp Erdogan normaliseerde de Turkse regering haar betrekkingen met Rusland. De trotse Erdogan die onder geen beding bereid is om zijn Turkse intellectuele tegenstanders te vergeven dan wel te tolereren, bood zijn excuses aan president Vladimir Poetin aan vanwege het neerhalen van de Russische straaljager boven Syrië, eind november vorig jaar. Dat leidde tot hoogoplopende spanningen tussen beide landen.
Rusland en Turkije willen hun bevroren relaties in handel en economie geleidelijk ontdooien, aldus de Russische vicepremier Arkadi Dvorkovitsj bij een ontmoeting met zijn Turkse ambtgenoot. De Turkse vicepremier Mehmet Simsek ontvouwde in Moskou het Ruslandbeleid van Erdogan: ‘We zijn hier om onze betrekkingen te verbeteren en zelfs naar een hoger niveau te tillen dan voor 24 november.’ Plotseling worden ze ook nog eens vrienden van elkaar.
Erdogan niet langer betrouwbare bondgenoot
Hier worden we achterdochtig van. Zou president Poetin Erdogans regime als een Paard van Troje willen gebruiken in de NAVO? Of, neemt Erdogan de noodzakelijke voorbereidingen voor het geval dat Turkije al dan niet vrijwillig uit de NAVO wordt gezet? Ik wil hier geenszins speculeren, maar het staat vast dat Turkije onder leiding van Erdogan niet langer een betrouwbare militaire bondgenoot is. Wil Erdogan zich soms aansluiten bij de as Iran, Syrië en Rusland? Heb meelij met de Turken die straks wonen in een vazalstaat van achterlijke regimes.
De onbetrouwbaarheid van Erdogan blijkt ook uit het feit dat hij de EU weer begint te chanteren met het migrantenakkoord. In een gesprek met de Duitse zender ARD verweet Erdogan de EU dat het deze deal niet zou nakomen. Turkije zou volgens Erdogan nu al 3 miljard euro hebben moeten ontvangen, maar de Turkse regering ontving ‘slechts’ 2 miljard. In totaal zou Turkije 6 miljard euro ontvangen voor het tegenhouden van migranten en voor het bewaken van zijn eigen grenzen. Erdogan begrijpt ook niet waarom de EU de visumplicht voor Turken nog niet heeft afgeschaft. Terwijl duidelijk is waarom: Turkije voldoet simpelweg nog niet aan de voorwaarden.
In hetzelfde interview benadrukte Erdogan nog maar eens waarom hij dat zou willen doen. ‘Het volk wil dat de doodstraf opnieuw wordt ingevoerd en daar moeten we naar luisteren. Wij als regering moeten luisteren naar wat het volk zegt. We kunnen niet zeggen: Nee, dat vinden we niet interessant’. Hij geeft daarmee blijk van desinteresse in EU-lidmaatschap. Want dat is waar de nieuwste discussie tussen Turkije en de EU. Als Ankara de doodstraf invoert, wordt er niet langer onderhandeld over toetreding.
De wil van het volk
Erdogan baseert zich telkens op de wil van het volk. Hoe is deze wil tot stand gekomen? Tijdens een aantal demonstraties in Istanbul kreeg zijn aanhang een vraag voorgelegd van de president zelf: of zij de doodstraf willen invoeren om de vijanden te laten executeren. De menigte riep enthousiast ‘Ja’. Een dergelijk beroep op de volkswil hebben we eerder meegemaakt. Bijvoorbeeld tijdens Cubaanse revolutie onder leiding van Fidel Castro (1959) en de Iraanse islamitische revolutie onder leiding van imam Khomeini (1979-1980).
Er zijn documentaires waarin is te zien hoe Castro op het plein van de Revolutie aan een waanzinnige massa vraagt wat hij met de contrarevolutionaire vijanden moet doen. Het even waanzinnige antwoord van de massa luidde: dood ze! Ook kort na de Iraanse revolutie zei Khomeini in verschillende toespraken dat we de vijanden van de revolutie conform de wetten van de islam en de wil van jullie (het volk) laten executeren. Ook hier riep een waanzinnige massa: Allahu Akbar, executeer ze!
Herinvoering van de doodstraf
Het ironische, eigenlijk het tragische van dit verhaal is dat velen ook uit die waanzinnige massa die de executie van de vijanden van het regime eisten, later als de vijanden van hetzelfde regime naar het executiepeloton zouden worden gebracht. Tirannieke, ideologische gedreven regimes zouden helemaal niet kunnen bestaan zonder hun vijanden. Het is de basis van hun bestaan. Het tirannieke beleid van Erdogan en consorten zou in Turkije niet kunnen worden uitgevoerd zonder de permanente dreiging van de vijand. Kortom: de Turken die nu de doodstraf eisen, brengen onbewust de voorwaarden voort voor een eventuele eigen executie: er zijn immers altijd vijanden die zich als vrienden voordoen.
Erdogan heeft gezien hoe zijn boezemvriend Silvio Berlusconi in een democratisch proces de politieke macht over Italië heeft verloren. Hij moest zich later zelfs verantwoorden voor de rechter vanwege een paar wandaden. Daarom weet Erdogan dat de democratie niets meer moet zijn dan een uiterlijke, gemanipuleerde bevestiging van zijn macht. Daarvoor vindt hij genoeg voorbeelden in de geschiedenis, maar ook in zijn nabije omgeving: in Iran, in Rusland en ook in Syrië.
De Turkse democratie is voorlopig dood. Wat nu op het spel staat, is het Turkse NAVO-lidmaatschap. Kijk uit voor de Turkse horror die zich richting Europa gaat verspreiden!