In de afgelopen decennia durfden weinigen hun vingers te branden aan het Turkse vraagstuk in Nederland. Het ging telkens om de Marokkaanse migranten. Maar nu is, naar aanleiding van diverse incidenten, een discussie ontstaan omtrent de Turkse Nederlanders.
Afshin Ellian: Integratie moet zich voltrekken in het hoofd van een migrant Lees verder >
Turken werden in Nederland niet anders behandeld dan andere migranten. De Nederlandse staat discrimineerde en discrimineert niet. Ook Turkse families kregen toegang tot alle sociale voorzieningen – riante voorzieningen die in Turkije niet bestaan. Afgezien van een kleine groep politieke vluchtelingen uit Turkije, voornamelijk Turkse Koerden, kwamen de meeste Turken geheel vrijwillig naar Nederland, zoekend naar een beter leven. Ze zijn actief op alle politieke niveaus: van landelijk tot lokaal. Geen enkele politieke functie is in Nederland onbereikbaar voor minderheden.
Onprettig
De Turken hebben in vrijheid gekozen voor de Nederlandse nationaliteit. Niemand dwong hen om die aan te nemen. Ik som deze feiten op omdat weleens wordt vergeten dat de meeste Turken en Marokkanen geheel vrijwillig naar Nederland kwamen en voor de Nederlandse staat kozen. Het vermelden van de feiten is voor sommigen onprettig, maar toch doe ik het.
Turkse kinderen ontvingen niet minder kinderbijslag dan kinderen van oorspronkelijke Nederlanders. Hetzelfde geldt voor huurtoeslag, zorgtoeslag, studiebeurzen en andere voorzieningen. Turkse Nederlanders hebben toegang tot alles.
Duitsland maakte EU onnodig afhankelijk van Turkse dictator
Lees verder >
Ook in de media zijn de Turken en Marokkanen zeer actief. Ze hebben eigenlijk geen enkele reden om Nederland, de Nederlanders of de Nederlandse staat te haten of te minachten. Omgekeerd hebben ze alle redenen om Nederland, Nederlanders en de Nederlandse staat dankbaar te zijn. Helaas is in de afgelopen weken gebleken dat bij een deel van Turkse Nederlanders de basiswaarden waarin de Nederlandse staat is gefundeerd, niet in erg hoge achting staan.
Persvrijheid
Tunahan Kuzu en Selçuk Öztürk, de twee afvallige PvdA-Kamerleden, gedroegen zich als ‘waarachtige Turken’: ze zijn buitengewoon loyaal aan de Turkse staat onder leiding van de AK-partij, de regerende fundamentalistische partij. Gesteld voor de keuze tussen Ankara en Den Haag, tussen onderdrukking van persvrijheid en het steunen van persvrijheid, kozen zij ondubbelzinnig voor Ankara. Velen zullen nu denken: waarom gaan ze niet naar Ankara? In het Turkse parlement kunnen Kuzu en Öztürk hun bijdrage leveren aan het despotische regime van sultan Recep Tayyip Erdogan.
Afshin Ellian: Erdogan-filiaal in Tweede Kamer bedreigt vrijheid in Nederland Lees verder >
Een paar jaar geleden sprak PVV-Kamerlid Geert Wilders over de loyaliteit van sommige migranten, wat hem op vele boze reacties kwam te staan. Hij werd vergeleken met een nazi. Maar is het nazi-gedrag wanneer iemand spreekt over de loyaliteit van Turkse Nederlanders?
Illegaal
Veel Turken waren niet bereid om in het openbaar het gedrag van de Turkse regering in de zaak-Ebru Umar af te keuren. Maar er zijn weinig Turken die zich verzetten tegen de lange arm van Ankara. Erdogans regime intimideert gemeenschappen in Nederland, en toch komen de Turkse Nederlanders niet in opstand tegen deze illegale en onwenselijke inmenging.
Ik heb zelf in de afgelopen maanden ondervonden wat er gebeurt wanneer je je mengt in het publieke debat over Turkse zaken. Eerst werd ik uitgescholden voor ‘joodse hoerenzoon’. Daarna werd ik bedreigd. Nu word ik ook in grove bewoordingen met de dood bedreigd door een Nederturk, wellicht een fanatieke Erdogan-aanhanger. Daar zat ik echt niet op te wachten. We zijn beland in een wonderbaarlijke wereld.
Wantrouwen
Kennelijk heeft Ankara een effectief pressiemechanisme ontdekt, namelijk de miljoenen Turken in de diaspora. Straks zullen Turkse migranten in verschillende landen worden gewantrouwd. Dat komt niet door Geert Wilders of andere partijen. Het komt door de Turkse staat zelf, die de Turken gebruikt als een verlengstuk van zichzelf, en dat zal wantrouwen veroorzaken.
Het is daarom ook niet aan de Nederlandse staat om deze ontwikkeling tegen te gaan. Dat kunnen ze niet. Het zijn de Turken en de Turkse gemeenschappen zelf die een hoorbaar en zichtbaar NEE moeten uitspreken tegen de Turkse staat. Alles draait hier om een simpele vraag: aan welke staat ben je politieke loyaliteit verschuldigd?
Dat is geen racistische vraag, maar een reële politieke vraag die ook een mensenrechtelijke dimensie kent. Het heeft immers niets te maken met de liefde voor Turkije als land, met liefde voor de Turkse taal, de geschiedenis of het volk. De loyaliteit heeft te maken met één kwestie, namelijk de staat: de Turkse staat versus de Nederlandse staat.
Wie zijn hart heeft verpand aan een andere staat, kan nooit een volwaardige Nederlander worden. Dat blijkt op momenten waarop de waarden van twee staten botsen.