De racismekaart wordt met de dag goedkoper

Sport verbroedert. Deze algemene overtuiging wordt geacht op voetbal van toepassing te zijn, al is er ook het Nederlandse gezegde: voetbal is oorlog. In werkelijkheid is sport gezonde competitie volgens bepaalde spelregels. Ontegenzeggelijk ook waar is dat als landen aan internationale wedstrijden meedoen, de kans bestaat dat volkeren elkaar op redelijke wijze tegemoetkomen. Niet meer dan een kans overigens. De Sovjet-Unie en het Sovjetvolk veranderden niet door internationale wedstrijden. Ook brachten die toernooien geen vrede op aarde.

Westerse samenlevingen die door en door multicultureel zijn, krijgen kritische kanttekeningen in de sfeer van culturele en politieke strijd. Zo stelde de vicevoorzitter van het Iraanse parlement, Ali Motahari, dat niet het Franse elftal het WK voetbal heeft gewonnen, maar Afrikanen. En dat vindt hij niet eerlijk.  Veel Franse voetballers hadden in Afrikaanse teams moeten spelen, meent hij, net als veel Belgische. Het feit dat de spelers de Franse of Belgische nationaliteit hebben, maakt niet dat ze echte Fransen of Belgen zijn, meent Motahari. Burgerschap is voor deze baardman niet het vertrekpunt. Wat bepaalt dan iemands nationaliteit?

Motahari pleit voor nieuwe regels: pas na een aantal generaties is iemand een echte Franse man of vrouw en pas dan mag hij of zij deel uitmaken van het nationale team. Burgerschap via bloedlijn. Motahari’s uitleg past perfect bij de islamisten: ook zij hebben niks met burgerschap. De islamitische landen zijn ook geen multiculturele landen.

Voetballen doe je met je voeten en niet met je cultuur

Er is nog een interessant geval: Mesut Özil. De 29-jarige middenvelder van Arsenal met Turkse voorouders speelt voor het nationale voetbalteam van Duitsland. Hij poseerde recentelijk samen met de Turkse president Recep Tayyip Erdoğan en een andere Duitse elftalspeler, eveneens van Turkse origine, voor een foto. Die leidde tot grote verontwaardiging in de Duitse media en op de tribunes. Nu zegt Özil niet langer beschikbaar te zijn voor het nationale elftal van Duitsland. De redenen die hij aanvoert, hebben niks met voetbal te maken: racisme en gebrek aan respect!