Gelukkig zegt de universiteitsraad van de Rijksuniversiteit Groningen ‘nee’ tegen het filiaal in China dat het college van bestuur daar wilde opzetten. Tijd om de rekening op te maken.
De worsteling van de academische wereld met de voor- en nadelen van internationalisering is bijna dagelijks voer voor de media. De universiteitsraad van de Rijksuniversiteit Groningen (RuG) laat zien dat er grenzen moeten en kunnen worden gesteld aan de ambities van overmoedige bestuurders.
Lees ook de opinie van René van Rijckevorsel over verengelsing van universiteiten:
De verengelsing is vooral ingegeven door de wens om meer internationale studenten binnen te halen, en dus meer inkomsten.
Het college van bestuur onder voorzitterschap van Sibrand Poppema wilde koste wat kost een eigen campus in de Chinese stad Yantai. De RuG zou Chinese studenten volledige opleidingen gaan aanbieden. Al in 2015 is daarover een intentieverklaring getekend.
Protest tegen campus in China
Terecht volgde uit alle geledingen van de universiteit protest tegen het mallotige plan. Nooit kwam duidelijkheid over de financiering, ondanks bezwerende woorden van het bestuur. Duidelijk was van meet af aan dat het westerse concept van academische vrijheid in China niet bestaat. Minister van Onderwijs Ingrid van Engelshoven (D66) noemde dit in een brief aan de Tweede Kamer ‘zorgwekkend’. En Nederlandse studenten in Groningen vreesden, begrijpelijk, voor de waarde van hun diploma straks.
Wat overbleef: de vage belofte van extra inkomsten die Chinese studenten opleveren, en investeren in een internationaal netwerk. De RuG is een van de actiefste universiteiten als het gaat om de werving van buitenlandse studenten. Iets wat op de universiteit zelf zeker niet door iedereen wordt bejubeld.
Hoge rekening
Extra pijnlijk: koning Willem-Alexander zette in 2015 zijn handtekening onder de intentieverklaring.
Het echec kan niet zonder gevolg blijven voor de universiteitsbestuurders. Drie jaar reizen maken naar China, geld verspillen, de interne verhoudingen verstoren, een loopje nemen met de academische vrijheid – maak de rekening maar op.