Linkse Amsterdamse partijen leven niet in de realiteit

Sinds 1945 wordt Amsterdam beheerst door een eigenaardig sfeer, de naoorlogse verzetssfeer. De illusie van een naoorlogs verzet is aandoenlijk. Het dreigt weleens op een psychose te lijken. Misschien begrijp ik het verkeerd en is de naoorlogse verzetssfeer een soort psychotherapie.

Weer gaan ze in Amsterdam demonstreren tegen het opkomend fascisme, nazisme, discriminatie, intolerantie, onmenselijkheid, slavernij, Israël, voor de zwarte mens, voor de gele mens, voor de witte mens, voor de groene mens, voor de blauwe mens, voor de rode mens en voor de mens aller mensen, namelijk Palestijnen. En die arme Afrikaanse albino’s?

Voor het verschrikkelijke lot van de Afrikaanse albino’s demonstreert niemand: ze zijn te wit! Evenmin brengt de verzetssfeer van Amsterdam mensen bijeen om te demonstreren tegen de Taliban. Amsterdam heeft het magische vermogen om de oorlog van zeventig jaar geleden in vrede uit te vechten.

Aan Amsterdam kleeft iets mafs, iets irreëels. Eigenlijk woont daar een vreemd volk, wanneer we ook in ogenschouw nemen, dat in Amsterdam op klaarlichte dag mensen worden geëxecuteerd. Daartegen komen de partij niet in opstand. In plaats van tegen  antiracisme zouden ze in Amsterdam een dag tegen het grootschalige criminele geweld moeten organiseren. O, nee dit is te reëel. Amsterdam weigert zich in de realiteit te bevinden.