Victor Pak werkt als vrijwilliger voor de campagne van Hillary Clinton in Denver en schrijft op elsevier.nl over zijn persoonlijke observaties tijdens dit avontuur.
Witte wolken passerend, bezien vanachter het vliegtuigraam, verlaten door iedereen. Ik ben op weg en kom bijna aan. Jarenlang heb ik gedroomd over de Verenigde Staten. Het land heeft een gekke obsessie voor mij. Waar dat vandaan komt, weet ik zelf niet eens. De meest voor de hand liggende verklaring – psychologie van de koude grond zoals mijn vader zou zeggen – is dat ik mijn tweede naam dank aan president Franklin D. Roosevelt. De man van de New Deal en bevrijder van Europa.
Passend bij dat verhaal is dat mijn avontuur zich gaat vormen rondom de partij waar hij President voor was. De komende vijf maanden, tot acht november, zal ik campagne voeren voor de Democratische Partij in Denver, Colorado. Waar ik aan begin, eigenlijk heb ik geen idee. Heb ik er zin in? Extreem veel!
Altijd op zoek naar iets beters
Amerika is het land van de onbegrensde mogelijkheden, de American Dream zoals wij die kennen. Iedereen is hier zoekende, naar iets beters, groters en mooiers. Aankomen doet een Amerikaan nooit. Dat vind ik terug in mijzelf; het kan namelijk altijd beter, groter of mooier. Het is zelden goed genoeg. Net zoals het land waar dit vliegtuig overheen vliegt, bestaan er voor mij geen grenzen.
Nu ben ik teruggeworpen op mijzelf, mijn vrienden en familie zwaaiden mij uit. Ik ga op avontuur en ik ben er klaar voor. Wie in Amerika niet een zekere liefde voor zichzelf heeft, zal falen. Je eigen prestaties moet je koesteren in dit land en het liefst nog een beetje aandikken. Het is een eigenschap waar ik niet over beschik. Ik kijk liever naar wat er misging en hoe het de volgende keer nog beter kan.
Net als de ontdekkingsreizigers
Zonder die familie en vrienden om mij heen zal ik mijn prestaties zelf op waarde moeten gaan schatten. Het is de grote test, maar ik voel mij ongekend zeker over het slagen. Amerika voelt als een thuis, verloren zielen die nooit tevreden zijn, ik sluit mij er graag bij aan. Mijn kennis uit boeken neem ik mee, de ervaringen uit Leiden, het opgroeien in Rotterdam. Op eigen benen staan, maar nu voor het echie: In God We Trust! Dat neem ik, voor mijn gemoedstoestand, maar even over van m’n nieuwe thuisland.
Het vliegtuig vermindert inmiddels vaart, het land beneden komt dichterbij, de wielen klappen uit. Het vliegtuig nadert zijn bestemming, en ik ook. ‘New soil!’ dachten Columbus en de vele andere ontdekkingsreizigers die steeds weer nieuwe grenzen in Amerika ontdekten en verlegden. Westwaarts trekken tot het oneindige land toch eindig bleek. Het is een gedachte die ik mee neem als ik straks van boord stap: New soil to sow!