FVD-fantasten als ridders van de Tweede Kamer

De opvallende naam voor de pasgeboren zoon van FVD-voorman Thierry Baudet bevestigt de vooroordelen van Constanteyn Roelofs. Mythologische archetypes uit de Arthur-legenden zijn een inspiratiebron voor de persoonlijkheidsgedreven populistische partijen.

Als jonge dertiger lijkt het soms dat heel mijn sociale leven bestaat uit barende vrienden. Roze wolken, twee streepjes op de test en doorwaakte nachten, dat werk, appgroepen met mensen van de middelbare school of de studie waar schrikbarend veel gruizige foto’s van ongeboren vruchten in opduiken. Makkers die een paar jaar geleden nog vijf dagen per week ondersteboven aan de kroonluchters hingen lopen nu rond met een draagzak. Heel leuk: een bevriende vader is met een stel andere papa’s een bandje begonnen dat The Urban Arrows heet, vernoemd naar de yuppenbakfietsen waar ze hun studentenbarrels voor hebben ingeruild.

Toen dus bekend werd dat Thierry Baudet óók vader werd, was dat een belangwekkend onderwerp dat uit en te na diende te worden besproken. Er werd vooral driftig gespeculeerd over de naam van het boreale uilskuiken – een vriendin had met haar leesclub zelfs een poultje opgezet op wat de naam zou worden.

Uiteindelijk werd het Lancelot. Perfect, natuurlijk. We wisten allemaal al dat het zoiets zou worden met zo’n romantisch ingestelde vader met a flair for the dramatic, en omdat ouderschap voor 99 procent projectie is, verbaast het helemaal niemand dat Baudet zijn zoontje vernoemt naar een ridder van de Ronde Tafel uit de Arthurlegenden. En wat voor een. Lancelot is een groots karakter uit de literaire canon, de onversaagde ridder die onverslaanbaar is op het slagveld en die in zijn voorbeeldige gedrag ‘the most perfect knight’ is.

En tragisch ook, want er zit een fatale fout in zijn weefsel, namelijk dat hij een oogje heeft op de vrouw van de baas, Guinevere. Door deze fout zal in de gangbare vertellingen deze bijna perfecte ridder nooit de ultieme queeste – het vinden van de Heilige Graal – voltooien en uiteindelijk leidt deze romance tot het uiteenvallen van de Ronde Tafel en een ellendige burgeroorlog waarbij Arthur omkomt. Je hoeft geen Weense professor te zijn om daar van alles in te lezen, zo’n naam van een tragische held die aan zijn eigen deugdzaamheid ten onder gaat.

Het mythologische archetype van de slapende koning

De Arthur-legenden zijn om twee redenen erg boeiend als je ze door het prisma van het Forum voor Democratie bekijkt, wat we nu in een fraai staaltje van psychologie van de koude grond gaan doen. Ten eerste is er het thema dat Arthur niet alleen koning was, maar ook zal zijn. Rex Quondam et Rexque Futurus, zoals het opschrift op zijn vermeende graf luidt*. Dit mythologische archetype van de slapende koning duikt trouwens altijd op als het land in zwaar weer verkeert en het is dus ook geen toeval dat T.H. White zijn magistrale hervertelling van de legenden schreef rond en in de Tweede Wereldoorlog. Al onze Europese buurvolkeren hebben wel een Siegfried of een Arthur, een ‘slapende koning’ die in tijden van grote nood weer zal ontwaken om het land te redden en, in het boreale lingo, de heelheid van de wereld herstelt.

Bij alle persoonlijkheidsgedreven populistische partijen is er altijd de hoop dat er een grote leider (weder)opstaat die afrekent met de geselen des tijds, zoals de Europese Unie, de massamigratie en de ellendige popmuziek op de radio, een koene ridder die een zwaard krijgt aangereikt door een juffrouw in een vijver om af te rekenen met de decadente kartelpolitici.