Kinderen ingezet als wapen in de migratiestrijd

Het is een publiek geheim dat kinderen door hun familie naar Europa worden gestuurd – veelal met ‘hulp’ van mensensmokkelaars – om daar asiel te krijgen. Wie hierop wijst, wordt weggehoond, constateert Philip van Tijn: een discussie over asielzoekers/migranten is vrijwel onmogelijk, omdat feiten het altijd afleggen tegen morele verontwaardiging, het morele gelijk of de morele zelfbevrediging.

Ik heb het al eerder geschreven: feiten en cijfers presenteren over de bevolkingsdruk, de geringe mate van integratie en arbeidsparticipatie, de herkomst van menigeen die de status van asielzoeker wil verwerven, de woningnood, en nog zo wat, stuiten af op de vraag ‘Wil jij die arme mensen laten stikken?’ of faliekante nonsens als ‘Ons rijke land blijft in Europa ver achter op het gebied van opvang’.

De recente gebeurtenissen in en rondom Ter Apel hebben het er niet beter op gemaakt. Al die voorpagina’s van kranten, de reportages door sterjournalisten,  de talkshows, de dramatische verhalen van asielzoekers, maar vooral de collectieve schuldbelijdenis van de Nederlandse politiek (een Partij van het Masochisme zou hoge ogen gooien!) hebben erin geramd dat wij, bewoners van het Land van Overvloed, niets overhebben voor onze medemens. Voor de goede orde: het migratiesaldo was in 2021 250.000. En waar woorden tekortschoten, waren er al die foto’s van en over menselijk leed en onmenselijke ellende.

Na vier jaar onderzoek: IND laat kinderen lijden

Als ik mij niet vergis, gaan kinderen het speerpunt worden in de politieke strijd om de vloed in te dammen. Want een sterkere vorm van moreel appèl is er niet.

In de afgelopen week ontruimde het dagblad Trouw – dat op kwaliteitsgebied toch een eer heeft hoog te houden – de voorpagina voor de belangrijkste uitkomsten van een wetenschappelijk onderzoek waaruit blijkt dat kinderen vreselijk lijden onder de interviews die IND-medewerkers met ze hebben in het kader van de asielprocedure. De ingewikkelde vragen brengen veel stress teweeg bij kinderen die al zo kwetsbaar zijn. De kop van het artikel luidt dan ook: Kinderen lijden onnodig in asielprocedure.

En denk nou niet dat dit weer zo’n tussendoortje is van een journalist die morgen weer een andere klus heeft. Het onderzoek is uitgevoerd door dr. Stephanie Rap van de Universiteit van Amsterdam (UvA) en zij heeft hieraan niet minder dan vier jaar gewerkt. Dr. Rap is forensisch orthopedagoog en omdat drie van mijn geletterde vrienden niet wisten wat dat is en ik ook niet, moet u dat zelf maar uitzoeken.

Dr. Rap is boos, omdat die minderjarige kinderen, ontheemd en wel en in hun eentje in een vreemd land, stevig worden bevraagd over de situatie in het land van herkomst, familie en andere details. (Het begrip ‘detail’ is niet van mij.) ‘Het gevaar van die complexe, gedetailleerde vragen is dat de kinderen die heel moeilijk begrijpen,’ aldus dr. Rap. Daarmee wordt artikel 12 van het internationale kinderrechtenverdrag geschonden, waarin staat dat kinderen vrij hun mening moeten kunnen geven in zaken die hen aangaan. Volgens de forensisch orthopedagoog moeten kinderen dus zelf bepalen waarover ze het in een verhoor willen hebben.