Parade van verwende navelstaarders

Het lijkt wel een plaag. De parade van blanke mannen van middelbare leeftijd en gegoede komaf die steeds weer de aandacht opeisen in de media om te etaleren hoe bevoorrecht zij wel niet zijn – en hoezeer zij daarmee worstelen. Het zou koddig zijn, als het niet zo cynisch en hypocriet was, schrijft Geerten Waling.

Eerst was daar het privilegepeloton van psychologenzoon Rob Wijnberg en zijn de Correspondent (ook wel: ‘Correspedant’): uitverkoren elitekinderen die graag linkse, ‘betrokken’ journalistiek wilden bedrijven. Hun boy wonder Rutger Bregman boekte gigantische successen door te verkondigen dat ‘de meeste mensen deugen’ en dat rijke mensen vooral meer belasting moeten betalen. De zoon van een dominee en een lerares schopte het met zijn geheven vingertje tot miljonair.

Graaf Schimmelpenninck raakt niet uitgesproken over ‘de kloof’

Inmiddels krijgt Bregman navolging van de ondernemende journalist Sander graaf Schimmelpenninck. Deze eigenaar van een vet vermogen en erfgenaam van het Twentse kasteel Nijenhuis raakt maar niet uitgepraat over ‘de kloof’ tussen arm en rijk – en over zijn eigen ‘geprivilegieerde positie’. Tussen het opnemen van reclamespotjes voor beleggingsfondsen en het uitschelden van allerlei tegenstanders in tweets en columns (‘domrechts’, ‘ranzige onderbuikdansers’), bekommert deze linkse jonker zich omstandig om het lot van de minderbedeelden. Zijn televisieserie is niet eens onaardig, alleen al omdat daaruit blijkt dat Schimmelpenninck voor­al bang is dat een te grote welvaartsongelijkheid leidt tot revolutie tegen de rijken.