D66 trapt na #MeToo-affaire in eigen val

Het was D66-Kamerlid Boris Dittrich die zorgde dat er in 2000 een wet kwam om stalking tegen te gaan. De huidige senator was toen Tweede Kamerlid en diende met twee andere Kamerleden de wet ‘strafbaarstelling van belaging’ in. De aanleiding was persoonlijk. Dittrich was zelf lang gestalkt.

Dezelfde wet speelt een rol in de affaire die D66 dezer weken parten speelt. De inmiddels uit de partij gestapte ­D66-mastodont Frans van Drimmelen moest enkele jaren geleden bij de politie komen wegens stalking van een ex-geliefde, tevens partijgenoot. Zulke kwesties zouden voor de komst van de stalkingswet als een privézaak zijn gezien.

Ook de cultuur veranderde. Van ‘vrijheid, blijheid’ naar ‘grensoverschrijdend gedrag’ en #MeToo. Dat is wennen. Zeker voor een partij die is opgericht door een charmeur als Hans van Mierlo die de losheid in het leven en relaties zelve was.

Binnen D66 is sprake van een informele, joviale en gezellige sfeer

‘Binnen D66 is sprake van een informele, joviale en gezellige sfeer. Met name tijdens congressen, borrels, bestuurdersweekeinden en andere georganiseerde bijeenkomsten zou onderling worden ­geflirt, waarbij met name bepaalde ­mannen op (jonge) vrouwen afstappen en waarbij ook (seksuele en/of buitenechtelijke) relaties ontstaan,’ schreef ­bureau BING in 2021 in een onderzoek naar de klacht over Van Drimmelen.

De directeur van het partijbureau had al in 2016 geklaagd dat ze lastig werd gevallen en bedreigd door de machtige partijstrateeg met wie ze een relatie had gehad. Er gebeurde niets. Pas toen in 2020 een blogger de zaak oprakelde, gelastte D66 een onderzoek. Met als gevolg dat Van Drimmelen in maart 2021 door het BING-rapport werd vrijgepleit. Zei D66.

Uit een geheime bijlage die de Volkskrant onthulde en D66 had achtergehouden, bleek het tegendeel. Op een ontluisterende persconferentie donderdag 21 april betuigden D66-leider Sigrid Kaag en partijvoorzitter Victor Everhardt spijt. Het amateurisme en de hypocrisie dropen ervan af. Wie schuld had aan de vele verzuimen, zoals het uitblijven van onderzoek naar negentien andere klachten, bleef in nevelen gehuld. Niks ‘transparantie’, zoals altijd door D66 bepleit.

Kaag klonk koel door het slachtoffer een ‘casus’ te noemen, het jargon van de onderzoekers. Maar na aandringen erkende ze dat ze ‘uit menselijk oogpunt’ anders had moeten handelen.

De partijleider die in de verkiezingscampagne met veel poeha ‘nieuw leiderschap’ had bepleit, bleek leider van een partij met een doofpot.