Wilders en Klaver zijn opeens geen ‘weglopers’ meer

Weglopen is per definitie fout in de politiek. Het hoort niet. Partijleiders en hun fractieleden moeten de belangen van hun kiezers blijven verdedigen en desnoods ten onder gaan. Maar weglopen is laf en eigenlijk nog erger dan draaien.

Lopen ze toch weg, dan moeten ze het bezuren. Geert Wilders (PVV) liep op een zaterdagmiddag in april 2012 weg uit het Catshuis, waar hij – de ‘gedoogpartner’  van het kabinet-Rutte I – al wekenlang coalitieoverleg had met VVD-premier Mark Rutte en CDA-vicepremier Maxime Verhagen. Nog meer bezuinigingen en lastenverhogingen, Wilders had er geen zin meer in. Hij beende weg. Bij elk verkiezingsdebat peperden Rutte en andere concurrenten hem dat in: ‘Toen het spannend werd, liep u weg.’

Vijf jaar later, juni 2017. Jesse Klaver (GroenLinks) kon zijn partij voor het eerst een regeringscoalitie binnen loodsen. Hij voerde al een paar maanden moeizame besprekingen met VVD, CDA en D66. Het ging – in de tuin achter het huis van kabinetsinformateur Herman Tjeenk Willink te Scheveningen – over de EU-deal met Turkije en het niet toelaten van vluchtelingen. Voor Klaver was ‘de morele ondergrens’ bereikt. Ze zochten het verder zelf maar uit. Hij deed niet meer mee. Sindsdien krijgt Klaver dat telkens ingepeperd: ‘Als het erop aankomt, loopt u weg.’

Wilders vraagt hoofdelijke stemming

Op 13 augustus 2020 komt een deel van de Kamerleden terug van reces om te debatteren over corona en de salarissen in de zorg. Een motie om het zorgpersoneel beter te belonen, wordt verworpen, doordat per fractie wordt  gestemd en de oppositie geen meerderheid heeft. Geert Wilders (PVV) vraagt echter om hoofdelijke stemming.