Nora Fischer: ‘Voor mij is een brug niet snel te ver’

Of ze ooit heeft gedacht: ik ga iets heel anders doen, ik word bakker of zo? ‘Nee, ik geloof het niet.’ Nora Fischer is klassiek zangeres, mezzosopraan. Ze is de dochter van twee muzikanten. Vader is de gerenommeerde Hongaarse dirigent en componist Iván Fischer. Moeder is Anneke Boeke, blokfluitiste en een bekendheid in de wereld van de oude muziek.

‘Grappig genoeg stond er thuis niet heel vaak muziek op. Het concept van achtergrondmuziek kennen mijn ouders niet. Er waren wel altijd concerten en repetities. Voor mijn ouders is muziek iets waarvoor je gaat zitten en naar LUISTERT. Meestal was het stil en rustig thuis.’

‘Nederlanders zijn goed in regeltjes en hokjes’

Fischer praat vaker in hoofdletters. Bijvoorbeeld als ze het over het ­Nederlandse klassieke wereldje heeft. ‘Het is hier heel SERIEUS en heel ERNSTIG. Zo staat het ook bekend onder internationale musici. Ik hoor vaak: oef, Nederland.

‘Ik kleed me niet als een klassieke zangeres, ik heb geen grote jurk. Dan wordt er gezegd dat ik niet integer met de muziek bezig ben. We zijn goed in regeltjes en hokjes. Nederland heeft een kenniscultuur, met mensen die veel denken en weinig voelen. Dat merk je in hoe ze naar muziek luisteren.’

Als jonge tiener stelde ze zich nog voor dat ze sterrenkunde of biologie zou gaan studeren, maar nadat ze op haar vijftiende lid was geworden van het Nationaal Jeugdkoor was dat voorbij. Dat koor was, vertelt ze, ook haar ‘sociale redding’. Op de middelbare school, het Hervormd Lyceum Zuid in Amsterdam-Zuid, vond ze het verschrikkelijk. ‘Ik had daar geen enkele connectie. Ik was een beetje eenzaam.

‘Ik heb later wel momenten gehad dat ik de moed verloor met het zingen. Dat ik niet meer wist hoe ik dan die zangeres moest worden. Ik wilde wel, maar dacht dat het niet zou lukken.’