Spullen genoeg bij de familie Goritzka. Maar echte waarde hechten ze aan het gezin en dingen met een herinnering, zoals het trouwalbum.
Bezit an sich is niet belangrijk, zegt Ansgar Goritzka (36), advocaat in het Oost-Duitse Greifswald. Hij zit in de woonkamer en gebaart om zich heen. ‘Alles hier is vervangbaar. Mocht het huis afbranden, dan kunnen we het via de verzekering nieuw kopen.’
Wintergarten
Samen met zijn vrouw Anja (32), die werkt als freelance journaliste en in de public relations, poseert hij daarom met hun zonen Felix (6) en Timo (4) in de Wintergarten. De ruimte tussen de woonkamer en de tuin is het territorium van de jongens.
Hier staat al het speelgoed waarmee ze ongestoord hun gang kunnen gaan. Volgens Anja een leuke en praktische oplossing. ‘De jongens hebben zo echt hun eigen domein, en op die manier slingert het speelgoed ook niet door de rest van het huis.’ Felix speelt er het liefste met zijn Gameboy of begint aan een nieuw omvangrijk Lego-project. Broertje Timo hecht meer aan zijn eigen winkeltje met houten schappen en winkelartikelen.
Speciale herinnering
Ook de slaapkamers van de jongens zijn omgetoverd tot hun eigen kleine koninkrijkjes. Felix heeft zijn hoogslaper verstopt in een nis achter een gordijn, waardoor een soort geheim piratenhol ontstaat. Allemaal het werk van handige vader Ansgar.
Op het tafeltje in het midden liggen alleen het trouwalbum en een doopkaars, een kaars die katholieken meekrijgen bij hun doop om een heel leven mee te gaan. ‘Dat zijn de dingen we echt zouden missen,’ zegt Ansgar. ‘Spullen met een speciale herinnering of verhaal.’
Medicijnonderzoek
Het is niet hun bezit, toch voelt hun 180 vierkante meter grote huurhuis misschien wel als hun grootste rijkdom. Zelfs in de kelder is veel ruimte voor onder meer een voorraadkamer, een klusruimte en een logeerkamer. Boven zijn de slaapkamers en de badkamer.
Op de begane grond de keuken, woonkamer en het kantoor van Anja. Het huis is ooit gebouwd door een arts die het voor zijn medicijnonderzoek als laboratorium gebruikte. Toen hij meer ruimte nodig had, verhuisde het lab naar een groter gebouw en werd het weer omgebouwd tot een woonhuis.
Statig
De familie Goritzka woont in de buitenwijken van hanzestad Greifswald, een historisch havenstadje, slechts een paar kilometer van de Oostzee. De buitenwijk bestaat uit straatjes met venijnige kinderkopjes en ruim bemeten tuinen, omringd door statige groene heggen – de buurman moet moeite doen om er overheen te kijken.
‘Wij hebben echt geluk gehad met dit huis,’ vertelt Anja. ‘Voor een gezin is het erg moeilijk om iets te vinden.’ Zeker in het voormalige Oost-Duitsland is de keus in eengezinswoningen beperkt.
Vanwege de hoge prijs is wonen in het historische centrum uitgesloten. Grote kans dat woningzoekenden in een Plattenbau terechtkomen. Dat is de DDR-versie van Betondorp: flats opgetrokken uit betonnen panelen.
Pensioen
Anja en Ansgar zouden het in goede staat verkerende huis, waar ze sinds 2009 wonen, graag kopen. Niet een heel logische stap in Duitsland, waar iets meer dan de helft van de huizenmarkt uit huurwoningen bestaat.
De oorzaak daarvan ligt in de vele verwoeste steden in de Tweede Wereldoorlog en de politiek om huren aantrekkelijker te maken dan een kopen. Voor de familie Goritzka is het wachten of de verhuurder het wel wil verkopen. Verhuurders gebruiken de geïnde huur vaak als een soort pensioen.
Kindvriendelijk
Het huis bevalt zo goed vanwege het kindvriendelijke stadje Greifswald, vertelt Anja. ‘Alles wat we nodig hebben, is in de buurt en de jongens kunnen zelf op de fiets naar school of naar voetbal. Dat kan niet in een grote stad of op het platteland.’ Andere pluspunten zijn het Oostzeestrand, culturele- en sportactiviteiten.
Met de kinderen uit de straat spelen de kinderen niet veel. Volgens Anja omdat iedereen een eigen tuin heeft. ‘Dan ontmoet je elkaar niet in speeltuintjes zoals in andere buurten. Maar het is niet erg, ze spelen genoeg met vriendjes van school.’ Felix en Timo zijn zojuist naar buiten gerend om te schommelen.
Goede Duitse keuken
In huis zijn de taken eerlijk verdeeld, vertelt Anja. ‘Typisch iets uit de DDR-tijd dat man en vrouw allebei werken en daarom doen we het huishouden ook samen.’
Ansgar, die in het West-Duitse Hamburg opgroeide, vindt het heel normaal. ‘Ik ga met de jongens op zaterdag de boodschappen voor de hele week doen, zodat Anja de ruimte heeft om schoon te maken.’ Koken doen ze om de beurt, net wie er tijd heeft. Dat kan de ‘goede Duitse keuken’ zijn met bijvoorbeeld aardappelpuree en gebraden lever, maar net zo goed Italiaans of Aziatisch.
Als die gelijke verdeling al typisch DDR is; een veel grotere rol speelt die tijd niet meer in Duitsland volgens Anja en Ansgar. ‘Dat is geweest. Wij richten ons vooral op het heden en de toekomst.’