Nederland moet en zal overstappen op ‘groene’ windenergie. Dat dit de belastingbetaler afgrijselijk veel miljarden gaat kosten, wordt met de dag duidelijker.
In 2023 moet 16 procent van de Nederlandse energie duurzaam zijn opgewekt.
Hoeveel het Energieakkoord van minister Henk Kamp (VVD) van Economische Zaken de belastingbetaler precies gaat kosten, is moeilijk te berekenen. Wetenschappers doen zaterdag in De Telegraaf een poging.
Subsidie
‘Een kilowattuur stroom kost op de markt ongeveer 5 eurocent. Maar Kamp garandeert de windmolenparken een prijs van ongeveer 17 cent. De rest, 12 cent, betaalt de belastingbetaler,’ legt emeritus hoogleraar Economische Geografie, Pieter Lukkes, uit. Lukkes spreekt namens wetenschappers als Kees de Groot, ex-directeur van het Shell lab Rijswijk, natuurkundige Kees Lepair, econoom Hans Labohm, onderzoeker energie Theo Wolters en de emeritus hoogleraren Frans Sluijter en Ad Verkooijen.
Kamp rekent erop dat in de loop van de jaren de stroomprijs zal gaan stijgen en dat er minder subsidie nodig is om die prijs van 17 cent aan te vullen. Maar de wetenschappers geloven daar niets van. Door de grote hoeveelheid windmolens zal er vrijwel altijd een overschot zijn aan windenergie. Bij een groot aanbod is de prijs laag. Dit weten de Duitsers al die hun windenergie soms voor bijna niets in Nederland leveren. De wetenschappers schatten dat de subsidies voor windzeeparken eerder zullen oplopen tot 30 miljard euro dan dat ze onder de 18 miljard blijven.
In die prijs zit nog niet de subsidie voor bestaande en geplande parken. Voor het park Gemini, dat ten noorden van Schiermonnikoog wordt gebouwd, is maximaal 4,4 miljard euro over vijftien jaar subsidie gereserveerd. Bestaande zeewindparken krijgen 3 miljard en de windsubsidie op land nog eens 15 miljard.
Daar komen de kosten voor de hoogspanningskabels en aanpassing van de centrales bij. De onderzoekers schatten die op 7 miljard euro. En de oude centrales moeten in stand worden gehouden voor periodes met weinig wind. Ook dat zal door de belastingbetaler worden betaald. In totaal komen de wetenschappers op een kostenplaatje van minimaal 53 miljard euro. Dat betekent een groene toeslag op de energierekening van 500 euro per jaar, per huishouden. Alle positieve koopkrachtplaatjes van het kabinet worden daarmee in één klap tenietgedaan. ‘Dit is de grootste verspilling van gemeenschapsgeld ooit,’ zegt Lukkes die er niet aan moet denken dat de windmolens over vijftien jaar stuk gaan. ‘Begint het hele circus dan weer opnieuw?’
Wordt de wereld groener?
De vele miljarden zouden misschien nog te rechtvaardigen zijn als de wereld echt groener zou worden van windmolens. Maar dat blijkt niet het geval te zijn. In Duitsland worden al jaren vele miljarden gestoken in de ‘Energiewende’ en daar is het uitgestoten CO2-percentage de afgelopen jaren juist toegenomen.
De windturbines hebben de schone kerncentrales vervangen waardoor in periodes van weinig wind een beroep moet worden gedaan op de oude bruinkoolcentrales. Die oude centrales draaien daardoor net zoveel als in de jaren negentig. En als de CO2-uitstoot al zou verminderen, dan koopt een land als Polen de CO2-rechten op en laat daar de steenkoolcentrales lekker draaien.
Belastingbetaler de dupe
Net als Kamp in Nederland verdedigt ook bondskanselier Angela Merkel het ‘groene’ project tot de laatste snik. Maar grote Duitse bedrijven die in de energie investeren, zijn er alweer klaar mee. Daimler en BMW richten zich nu op investeringen in onder meer de Verenigde Staten.
Het voordeel voor de Duitse belastingbetaler is dat de kosten van de windenergie door deze bedrijven worden opgehoest. Dat voordeel heeft de Nederlandse belastingbetaler niet. Die ziet de kosten van de groene stroom rechtstreeks op zijn energienota verschijnen.
Reclamecampagne
Waarom blijft de overheid toch geld pompen in een project waar vrijwel uitsluitend bouwers, banken, adviseurs, en exploitanten van profiteren?
Lukkes heeft er een verklaring voor: ‘Sinds de eeuwwisseling is onder aanvoering van milieugroeperingen een geweldige reclamecampagne gevoerd, die ons in het hoofd heeft geprent dat de wereld beter wordt met groene stroom. Sindsdien laten politici zich door geen enkel argument meer stoppen.’ Maar buiten de politiek groeit steeds meer het besef dat de windmolens een vergissing zijn. Het protest onder bezorgde burgers is groeiende.