Virginia Yanquilevich: ‘Dopper is geen merk, maar een boodschap’

1. U werkt in Haarlem, maar daar komt u niet vandaan.

‘Nee, helemaal niet! Ik ben geboren in Buenos Aires, Argentinië, een grote stad in een groot land. Heel lang geleden kwamen mijn voorouders uit Kiev. Mijn ouders hadden kledingwinkels. Ik ben opgegroeid in een grote, warme familie met twee oudere zusjes en heel veel neefjes en nichtjes. We ondernamen van alles met elkaar: met vakantie, eten, we gingen bij elkaar op bezoek, deden een activiteit. Ik sportte heel veel: handbal, volleybal. Ik vond sport leuk om te doen, maar winnen ­natuurlijk ook! We gingen veel op kamp in de natuur. Mijn vader zei: “Families die samen eten, blijven samen.” En dat doe ik nu dus ook.

‘Ik zag de verschillen tussen rijk en arm in de stad, heel veel armoede, heel veel bedelaars. Ik wilde daar iets aan doen en ben op mijn 13de bij een jongerenorganisatie gegaan, Mitnadev, een groep vrijwilligers die arme mensen wilden helpen.’

2. Hoe deden jullie dat?

‘We hebben allemaal spullen opgehaald, kleren, speelgoed, boeken, en die brachten we. We moesten 33 uur reizen door het Argentijnse platteland, met de trein en een vrachtwagen. Zo afgelegen woonden die mensen, er kwam niemand, er was geen hulp. Heel armoedig. Om water te halen, moesten ze vier uur lopen. Dat heeft zoveel indruk op me gemaakt. Wij konden en kunnen ons niet voorstellen hoe het leven daar is.’