Banken en economie (weer) in problemen door lemen buffers

De bankencrisis laat zien dat er niet alleen behoefte is aan banken met stevige buffers, maar ook aan buffers die werken. Dat laatste is helaas niet het geval, zo blijkt uit het gerommel met de coco’s van Credit Suisse, schrijft Jeroen van Wensen.

Op 31 december 2022 had het vorige week omgevallen Credit Suisse voor 650 miljard euro aan leningen en beleggingen uitstaan, waar tegenover 100 miljard euro aan vermogen stond om verliezen op te vangen bij een bankroet.

Verliezen monden uit in een bankrun

Toch blijkt die enorme buffer in de praktijk maar weinig waard. Zo heeft de Zwitserse overheid garanties moeten afgeven om een overname van Credit Suisse door de andere Zwitserse systeembank UBS te kunnen afdwingen.

De Zwitserse belastingbetaler draait door die garanties mogelijk op voor zo’n 10 miljard euro aan eventuele verliezen, waar die volgens de theorieboeken ten laste hadden moeten gaan van het enorme buffervermogen.

De Zwitserse overheid en toezichthouders durfden het niet aan om de aandeelhouders van Credit Suisse voor de verliezen te laten opdraaien, terwijl dat bij een faillissement of reddingsoperatie toch de eersten zijn die zouden moeten bloeden.

De aandeelhouders van Credit Suisse mogen hun stukken, hoewel tegen een pijnlijk slechte koers, inruilen voor aandelen in UBS.

Coco-houder de klos

De houders van zo’n 16 miljard euro aan aanvullend bufferkapitaal zijn hun geld wel volledig kwijt. In jargon: de houders van het AT1-kapitaal, of vrolijker: de houders van de coco’s (wat weer deels een afkorting is van contingent convertible capital instrument).

Dat de Zwitsers de aandeelhouders hebben ontzien, valt vanuit hun perspectief enigszins te begrijpen. Een aantal puissant rijke Arabieren is naast grootaandeelhouder ook klant van de vermogensbeheertakken van Credit Suisse en UBS. Hun waarschuwing aan Zwitserland was helder: als onze aandelen in Credit Suisse waardeloos worden, dan halen we ons geld bij jullie weg.