Wouter Bruins: ‘Als je het ziet, voel je dat het niet okay is’

1. Waar komt uw motivatie vandaan om het doden van miljoenen haantjes te voorkomen?

‘Ik ben opgegroeid in Driebruggen, een Zuid-Hollands dorpje met veel boerderijen midden in het Groene Hart, tussen Woerden en Reeuwijk. Ik speelde veel bij vriendjes op de boerderij en zag daar van alles. Op de boerderij van een van die vriendjes stonden kistkalveren achter in een schuur. Wij staken onze duim in de kist, zodat het kalfje daaraan kon zuigen.

‘Toen ik ouder werd, realiseerde ik me dat dat waarschijnlijk het enige contact was dat het dier in zijn leven had. Bij een ander vriendje zag ik vastgesnoerde varkens. Het zijn excessen, want kistkalveren zijn al jaren verboden. Maar ik denk dat toen het zaadje is geplant.’

2. Hadden uw ouders ook een boerderij?

‘Nee, maar we hadden wel veel huisdieren: parkieten, katten en ook konijnen. Mijn vader was gemeentesecretaris en mijn moeder werkte ook fulltime in diverse functies. Ik groeide op samen met mijn vijf jaar oudere zus. Omdat mijn ouders niet voor zessen thuis waren, zorgde mijn zus na school voor mij. Vanaf het moment dat zij naar de middelbare school ging, was ik alleen thuis. Ik was toen zeven jaar.

‘Dat past natuurlijk niet bij ieder kind, maar ik vond het heerlijk dat mijn ouders er niet waren. Hierdoor moest ik alles al op jonge leeftijd zelf regelen. Ik weet nog dat ik tussen de middag bij een vriendje ging eten en zijn moeder mijn boterham in allemaal kleine stukjes sneed. Dat vond ik zo irritant, ik deed dat liever zelf.’