Weer naar het terras: wel zelf je biertje halen

Sommige beelden uit je jeugd vergeet je nooit. Zoals een dikke uitgezakte man met een lelijk – bij mannen heet dat ‘karakteristiek’ – gezicht en alpinopet op. Hij zat altijd onderuitgezakt op een stoel in de keuken van de boerderij van een tante. Met immer een fles bier binnen handbereik.

De keuken was min of meer een ­informeel café, maar als kind besefte ik dat niet. Er kwamen altijd dezelfde mannen. Allen voorzien van markante koppen en allen een beetje te tuk op alcohol. De man met de pet zei altijd dat hij na zijn dood ‘paard in Amerika’ wilde worden.

Ik vond dat prachtig. Zijn vrouw en acht kinderen hadden vermoedelijk geen boodschap aan zijn droom. Hij stortte hen in de armoede, begreep ik later. Als kind besef je die zwarte kant van het leven vaak niet. Maar goed ook. De keuken trok me. Er hing een losse, wat rauwe sfeer. Later ontdekte ik echte cafés. Ook gezellig.

Het horecapersoneel werd geïnstrueerd als voor een militaire operatie

En dat vind ik nog altijd. De cafésfeer hebben we lang moeten missen. Net als de heerlijke terrassen. Ik zag ze volstromen met Pasen. Bijna uitgelaten namen velen het ervan. De zon werkte drie dagen mee. Op het strand spatte de ondernemerszin ervan af. ’s Ochtends instrueerden de bazen hun jonge personeel alsof er die dag een militaire operatie zich moest voltrekken. Ja Poetin, dít is een militaire operatie. Een invasie is een oorlog.

Keihard werkten de jongens en meisjes om de gasten te verwennen. Het liep gesmeerd, ondanks de al snel toenemende drukte. En het personeel bleef er ook nog vriendelijk onder. Knap.