De toestand in de wereld is een grote doffe ellende. Maar er is ook iets positiefs uit te halen, want wat hebben we toch veel geleerd met z’n allen, de laatste decennia!
Ik ben altijd een leergierig tiep geweest, want mijn motto is: kennis is macht. Al merkt niemand iets van je kennis, want bescheidenheid en goede manieren zorgen er wel voor dat je dat niet teveel etaleert, het heimelijke bezit ervan geeft veel plezier.
Net zoals het dragen van mooi duur ondergoed. Niemand ziet het, maar jij weet het. Daarbij probeer ik een zogeheten ‘onverbeterlijke optimist’ te zijn. Dat glas? Halfvol! Zo ben ik.
Toestand
U zult het met me eens zijn dat het weer het enige mooie was aan de zomer die nu alweer bijna achter ons ligt. Verder was het wat de toestand in de wereld betreft, één grote doffe ellende.
Ik doe een greep: oorlog in het oosten van Oekraïne, de neergestorte vlucht MH17 en de eerder spoorloos verdwenen MH370, honderden doden door dat ebola-virus in Afrika, oorlog in Syrië, Libië en die enge jongens van IS (voorheen ISIS) in Irak. En dan hebben we ook nog de kwestie Israël-Gaza. Ik ben vast veel vergeten – het is net als de verkeersinformatie waarbij alleen de lange en opmerkelijke files worden genoemd.
Maar dankzij mijn onverwoestbare optimisme zie ik de zonnige kant van al dat slechte nieuws.
Handomdraai
Want wat hebben we toch veel geleerd met z’n allen, de laatste decennia! Allemaal begrippen die totaal onbekend waren, vormen nu onderdeel van het dagelijks bestaan. Iemand uit, zeg, 1980 zou de krant van 2014 gewoon helemaal niet meer snappen!
We spreken over halal, sukuk, ramadan en suikerfeest alsof we het zelf hebben bedacht. Wist iemand tien, twintig jaar geleden wat een boerka of een chador was? Nou, ik in elk geval niet. Ik kan als u dat wilt, sinds een paar weken in een handomdraai een tekening maken van een Buk-raketsysteem.
Exotisch
We weten het verschil tussen sjiieten en soennieten en wahabisten, we hebben het moeiteloos over Jezidi’s, moefti’s en kalifaten. Ik had tot vorige week nooit van die hele Jezidi’s gehoord en nu voelt het alsof ze altijd in mijn leven zijn geweest.
En dan onze kennis van de topografie van exotische streken! Donetsk? Ik wijs het zo in één keer aan. Net als Simferopol, het Sinjar-gebergte en niet te vergeten Tora Bora.
Dat kunnen we toch alleen maar zien als een verrijking.