Ik koop wel eens een oud en stoffig boek via de website antiqbook. Daarbij hebben zich allemaal antiquariaten uit binnen- en buitenland aangesloten. Je vindt er dus makkelijk een out of print en in de reguliere boekwinkel onverkrijgbaar boek.
Soms zijn die heel duur, vaker ben je klaar rond de tien euro. Het nadeel van die site is het nadeel dat alles websites hebben: er is geen enkele sprake van serendipity. Dus rondneuzen en blij worden met iets waar je helemaal niet op uit was, dat kan niet.
Gericht
Je gaat gericht te werk en kiest uiteindelijk uit diverse aanbiedingen het boek dat je wilt hebben. Het plezier van een paar uur rondneuzen in zo’n antiquariaat, dat altijd die speciale muffe geur van tweedehands boeken heeft, en waar ook altijd dezelfde zwijgzame types rondhangen in namaak Burberry regenjassen, come rain, come shine, die ze al lang niet meer hebben uitgetrokken, mis je daardoor.
Aan de kassa zit altijd een man, nooit een vrouw, nors en zwijgzaam als zijn clientèle, die zelf niets liever doet dan lezen, ja liever leest dan dat hij de kassa aanslaat voor het luttele bedrag dat zijn koopwaar gemiddeld kost.
Marcus Aurelius
Als je wilt betalen, kijkt zo iemand altijd verstoord op. Zat hij net lekker met z’n neus in Marcus Aurelius, komt er weer zo’n mens dat wat van hem moet. Hoe kunnen ze ervan bestaan, denk je wel eens.
Maar die hele licht wereldvreemde sfeer die je op internet mist, komt keihard terug in de unieke wijze van verpakken die de tweedehandsboekhandel onderscheidt van alle andere winkeliers.
Hier niks geen feestverpakking, met makkelijk te openen en te hergebruiken kartonnen enveloppe, waar je zo’n handige ribbelband uit kunt trekken. Hier heeft iemand zijn uiterste best gedaan om het uitpakken voor de klant zo moeilijk mogelijk te maken.
Nijmegen
Op dit moment ligt er naast mij een volstrekt ontoegankelijk pak uit Nijmegen. Het is voor mijn idee zwaar overgefrankeerd en vervolgens aan alle kanten stevig dichtgeplakt met duct tape.
Het ziet eruit alsof een schaar niet voldoende kracht zal hebben om de boel te ontsluiten. Als ik straks die verpakking heb open gebeiteld, komt het boek nog niet tevoorschijn.
Dat is stevig gewikkeld in laag na laag van de lokale krant – op zich interessant – en ook weer vastgeplakt met meters plakband. Je ziet het voor je, hoe die boekverkoper bijna verbeten dat boek heeft staan inpakken, krant na krant grijpend van de hoge stapel oude kranten die niet eens speciaal voor dat doel naast de kassa ligt. Zo iemand gooit liever nooit iets weg, je weet niet wat je er ooit aan hebt.
Schutblad
En als ik al die moeite heb gedaan, verschijnt eindelijk dat boek, dat als het meezit de naam van een vorige eigenaar op het schutblad heeft staan, en aangestreepte passages waaraan je precies kunt zien waar de eerste (of tweede, of derde) eigenaar is afgehaakt.
Ik kan er dan blij in gaan lezen, maar ik vraag me nog wel een tijdje af: waarom zo moeilijk?