Fransen krijgen geen genoeg van boek over ‘verval’ Frankrijk

10 oktober 2014Leestijd: 3 minuten

De Fransen gaan massaal naar de winkel voor het boek ‘Le Suicide Français’ van Éric Zemmour. Het felle boek van de Figaro-columnist is een ware bestseller. Waarom is dat?

De sappige roddels over het liefdesleven van de Franse president François Hollande, geopenbaard in het boek van zijn ex-vrouw Valérie Trierweiler (Merci pour ce moment), verkochten erg goed.

Maar deze publicatie is nu van de eerste plaats verdreven door een boek met de deprimerende titel Le Suicide Française. Per dag gaan er wel 5.000 exemplaren over de toonbank, schrijft de Franse krant Le Figaro. De verwachting is dat de ‘Franse zelfmoord’ 400.000 keer zal worden verkocht.

Aanklacht

Het 500 pagina’s tellende boek, geschreven door columnist van Le Figaro, Éric Zemmour, is een grote aanklacht tegen Frankrijk.

Hij verhaalt over het in zijn ogen verval van de natie, waarbij hij begint in mei 1968 – toen linkse studenten in Parijs massaal de straat opgingen – en eindigt met de Franse handtekening onder het EU-verdrag van Lissabon, waarmee Frankrijk volgens Zemmour zijn soevereiniteit verloor aan ‘de Brusselse bureaucratie’, schrijft de Volkskrant.

De flink uitgedijde welvaartsstaat zal teloorgaan onder het ‘Duitse juk’. Frankrijk is Frankrijk niet meer, concludeert de Figaro-columnist.

Schuld

Zemmour geeft zowel links als rechts de schuld van de Franse crisis. De verfoeide ‘linkse kerk’ heeft het volk ‘verraden in naam van gelijkheid.’ Hij wijst op ‘de gelijkheid tussen ouders en kinderen die de opvoeding doodt; tussen leraren en leerlingen die de school doodt; tussen Fransen en vreemdelingen die de natie doodt’.

En ‘rechts heeft het volk verraden in naam van de vrijheid, die slecht begrepen vrijheid die de zwakke onderdrukt en de sterke sterker maakt’,  schrijft Zemmour, die bekendstaat om zijn polemische stijl van debatteren.

Feminisme

De provocateur en veelvuldig gast van talkshows op de Franse tv is al eens veroordeeld voor de uitlating dat ‘werkgevers het recht hebben Arabieren of zwarten te weigeren’. En hij keert zich fel tegen het feminisme en homo’s.

In zijn boek Petit Frère laat hij zijn karakters bijvoorbeeld zeggen dat in elke ‘traditionele samenleving (…) homo’s zouden moeten worden gestigmatiseerd en geïsoleerd’.

Hij is een fervent aanhanger van gaullisme – dat streeft naar een sterke nationale republiek, eenheid en een sterk presidentschap. De stroming dankt zijn naam aan de voormalige militaire leider en president Charles de Gaulle (1890-1970).

Netelig

Onlangs klonk kritiek op Frankrijk met een soortgelijke strekking. Niet uit Franse hoek, maar uit Groot-Brittannië: directeur van warenhuisketen John Lewis, Andy Street, omschreef Frankrijk onlangs als een ‘hopeloos’ en ‘fatalistisch’ land.

Die uitspraken deden veel stof opwaaien onder Franse politici – premier Manuel Valls noemde Streets opmerkingen ‘absurd’ – waarop de schuldbewuste man zijn excuses aanbood. Kritiek vanuit Angelsaksische hoek kan doorgaans op weinig instemming rekenen in Frankrijk.

Maar de Fransen zelf lijken het in toenemende mate eens te zijn met de netelige opmerkingen richting hun land. Hollande heeft te maken met bijzonder lage populariteitscijfers. De werkloosheid is hoog en de economie stagneert al jaren. De Fransen zijn negatief over de (economische) toekomst van la République française.